Σελίδες

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Του Σεπτέμβρη μνήμες. Μέρος 2ο



Δυο χρόνια τώρα αυτός ο άντρας ήταν όλη της η ζωή. Γύρισε από τις διακοπές ίσα για να φιλήσει και να αποχαιρετήσει τον πατέρα και την αδελφή της και να ανάψει ένα κερί στον τάφο της μάνας. Την αγαπούσαν και οι τρεις πάρα πολύ για να της κλαφτούν που πάει να ζήσει με τον άντρα που ερωτεύτηκε.
Για χάρη του δεν πρόλαβε να δουλέψει νηπιαγωγός. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη της για τα παιδιά που από πολύ μικρή είχε αποφασίσει το δρόμο που θα διάλεγε. Ένας δρόμος που μπήκε σε ‘παρακαμπτήριο’, αλλά … τα έχει αυτά ο έρωτας. Πίστευε πως η γέννηση του παιδιού της θα την έβαζε ξανά στον «ίσιο δρόμο». Όμως…
Ίσως αν πήγαινε τελικά να δουλέψει στο νηπιαγωγείο του νησιού να άλλαζαν λιγάκι τα πράγματα.
“Θα δούμε”, σκέφτηκε. “Πάνω απ’ όλα να ορθοποδήσει ο Στράτος μου…”

Από τότε που τον γνώρισε δεν είχε ποτέ μιλήσει με κανέναν για να μάθει τα μυστικά του και τους καημούς που τον βασάνιζαν. Της αρκούσαν όσα αυτός της έλεγε χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Ώρες ατελείωτες της μιλούσε για το νησί, τη δουλειά, τις ψαριές, τις πλάκες με τους φίλους του, τα γλέντια στην παραλία, τα φλερτάκια, το φανταριλίκι, καθετί σημαντικό και ασήμαντο. Ρούφαγε τις λέξεις του μια μια όταν της άνοιγε κουβέντα για τον αγαπημένο του πατέρα και τη μητέρα που έχασε όταν ήταν ακόμα παιδί και δεν καλοθυμάται…

Η Δανάη έμαθε. Ένα από τα πολλά βράδια που είχε μείνει μέχρι αργά μόνη της στην ταβέρνα και την είδε βουρκωμένη ο Γιάννης, της είπε την αλήθεια. Την έβαλε να ορκιστεί πως δεν θα μάθει τίποτα ο Στράτος γιατί θα του έκοβε και την καλημέρα.
Ήταν άντρας μπεσαλής ο Στράτος και κανένας δεν ήθελε να τον χάσει από φίλο. Όλο το νησί τούς αγαπούσε και όλοι τούς στάθηκαν όταν έγινε το κακό. 

Θα ήταν κοντά στα δυόμισι όταν η μάνα του πέθανε στη γέννα της αδελφής του. Ο κυρ Αντρέας μεγάλωσε μόνος, ολομόναχος, το βλαστάρι του και του ‘δωσε αρχές σπάνιες, από αυτές που δεν συναντάς πια και έχουν λίγοι. Γι’ αυτό και ο Στρατής έγινε ο τίμιος, ο ντόμπρος, ο σκληρός αγωνιστής που γνώρισε και ερωτεύτηκε η Δανάη. 
Μα και οι σκληροί κάποτε λυγίζουν. Ο θάνατος της κόρης του τον γύρισε 25 χρόνια πίσω, όταν έχασε μάνα και αδελφή.

Η Δανάη έκανε προσπάθεια να ακούσει μέσα από το πνιχτό της κλάμα. Τώρα πια ήταν σίγουρη πως την αγαπούσε. Όταν πέθανε το παιδί τους, ο Στράτος φοβήθηκε πως θα έχανε και την αγαπημένη του. Είχε πιστέψει πως ένας άδικος Θεός έριξε κατάρα σ’ αυτή την οικογένεια και πως μετά από τον ίδιο δεν θα γεννιόταν άλλο παιδί. Αποξενώθηκε από τη Δανάη για να την αναγκάσει να φύγει. Αυτό το τόσο δυνατό παλικάρι δεν έβρισκε ούτε τα λόγια ούτε το κουράγιο να διώξει από κοντά του τη γυναίκα που λάτρευε.
Αλλά και η Δανάη είχε πάρει τις αποφάσεις της και δεν θα του έκανε αυτό το «χατίρι».

Ο Στράτος συχνά χανόταν με το πρόσχημα ότι πήγαινε για ψώνια στον Βόλο. Έπαιρνε το πρώτο καράβι και γυρνούσε με το τελευταίο.
Χωρίς ψώνια.
Τα πρωινά πήγαινε σε πάρκα και από μακριά κοιτούσε τα παιδιά που έπαιζαν στην άμμο. Κάποια απογεύματα πήγαινε στα εξωτερικά της Παιδιατρικής για να βλέπει μωρά σε αγκαλιές. Ακόμη και το κλάμα τους τον «γέμιζε». Άλλες φορές στεκόταν σε βιτρίνες με φορμάκια, περπατούρες και καρότσια. Οι πωλήτριες τον είχαν μάθει και τώρα πια δεν έβγαιναν να τον ρωτήσουν αν θέλει κάτι.
Ένα από αυτά τα ατέλειωτα πρωινά ένιωσε το χέρι της στον ώμο του.

-     Δανάη!! Μα … τι …; Με ακολούθ…
-     Ναι, τον διέκοψε. Πάντα ήμουν και πάντα θα είμαι κοντά σου. Απλά τώρα με βλέπεις. Θες να καθίσουμε κάπου να τα πούμε;
Δεν απάντησε. Την ακολούθησε σαστισμένος με ένα μυαλό μπερδεμένο κι ένα βλέμμα απόλυτα ένοχο, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι συνέβαινε, χωρίς να ξέρει τι θα απαντήσει ούτε και στην πρώτη της ερώτηση.

-     Τα ξέρω όλα. Μη με ρωτήσεις τι και πως, σημασία έχει πως τα ξέρω. Σημασία έχει πως σε αγαπώ και αυτό που βασανίζει το μυαλό σου πρέπει να το διώξεις. Δεν θα φύγω από κοντά σου, δεν θα σε αφήσω να χαθείς. Παράτησα τα πάντα και ήρθα να μείνω μαζί σου για να δουλέψουμε και να στήσουμε το σπιτικό μας. Θέλω να παντρευτούμε. Αν δεν θέλεις να κάνουμε παιδιά επειδή πιστεύεις πως θα κινδυνεύσω, εντάξει, δεν θα κάνουμε. Μπορούμε να υιοθετήσουμε. Υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που λαχταράνε μια οικογένεια και έναν πατέρα σαν εσένα. Γιατί ξέρω πολύ καλά πια μέσα μου πως είσαι ο ιδανικός για να γίνεις πατέρας.

-     ….. 
-     Λοιπόν; Σε ζητάω σε γάμο. Πειράζει που δεν έχω μαζί μου δαχτυλίδι;

Πήρε με τα δυό του χέρια το κεφάλι της και το κόλλησε πάνω στο δικό του. Ένιωσαν τα δάκρυά τους να σμίγουν και να κυλούν μαζί. Χωρίς να ανοίξει καν το στόμα του, η Δανάη άκουσε το πιο δυνατό ‘ναι’ που είχε ακούσει ποτέ.

Παιδί δεν υιοθέτησαν.
Τον επόμενο χρόνο κρατούσε στην αγκαλιά του τις δίδυμες κόρες τους.
Από την πρώτη στιγμή που τις σήκωσε στα δύο του χέρια, κάτι μέσα του τού έλεγε πως ο Θεός τελικά είχε πάει μια βόλτα την κορούλα του και του την επέστρεψε με παρέα…

ΤΕΛΟΣ


27 σχόλια:

  1. Καλα περιττο να σου πω οτι ειμαι στη δουλεια και κλαιω σαν χαζη! Τελειο!!! Αυτη η τελευταια σου φραση... τι να πω! Πως σκεφτηκες κατι τοσο ομορφο! Χιλια μπραβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Χριστίνα και χαίρομαι που σου άρεσε.
      Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Φιλενάδα περιττό να σου πω ότι με τσάκισες με την είδηση.
      Δεν έχω κουράγια ούτε για μια επίσκεψη στα μπλογκς απόψε.
      Τα λέμε από Δευτέρα γιατί Σ/Κ θα λείψω.
      Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή
  3. ............Αχ, τι μου΄κανες...Είμαι στη δουλειά...............
    Περίμενα happy end και μου το χάρισες εις διπλούν!!!
    Να΄ σαι καλά φίλε...
    Καλό Σαββατοκύριακο!
    **Αννιώ**
    υγ...Μην μας ξεχνάς, να γράφεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Αννιώ.
      Ήθελα να επέλθει η λύτρωση και μακάρι να γινόταν έτσι και στην πραγματικότητα.
      Καλό Σ/Κ να έχεις.

      Διαγραφή
  4. Aνάσανα με ανακούφιση Πέτρο αφού απόλαυσα την εξέλιξη της ιστορίας με την όμορφη γραφή σου, έσφιγγα αθέλητα τα χείλη μέχρι να διαβάσω τις τελευταίες γραμμές.......Καλό Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπορεί να είναι προϊόν μυθοπλασίας όπως έγραψες, αλλά έχω ακούσει αντίστοιχες - αληθινές ιστορίες. Πέτρο, είναι μια υπέροχη ιστορία, απόλυτα ρεαλιστική και με κορυφαίο τέλος. Ένα ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας και αγάπης.
    Είσαι μεγάλος αισθηματίας στο βάθος;-))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς δεν έχει τύχει να ακούσω κάτι παρόμοιο, γι' αυτό ήλπιζα να συμβαίνει. Αυτός είναι ο λόγος που καταπιάστηκα μαζί της, θέλοντας να δώσω μηνύματα αισιοδοξίας σε όλους μας.
      Το να κοιτάς μπροστά στα δύσκολα και να συνεχίζεις είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.

      Διαγραφή
  6. Αχχχχχχ τέλος καλό όλα καλά! Το πόσο χάρηκα που έδωσες happy end δε λέγεται! Μπράβο ρε Πέτρο μας που ροματζάρεις! Δείξε μου τους ήρωες της ιστορίας σου να σου πω ποιος είσαι. Έτσι είναι στις περισσότερες σχέσεις, ο εξωστρεφής του δεσμού κάνει την υπομονή και δίνει δύναμη στον εσωστρεφή. Και μου άρεσε το κοντραστ που ο ένας είχε τις αμφιβολίες του για τις βουλές του Θεού και άλλος είχε ανεξάντλητη πίστη. Έτσι ήταν που λες και ο Θείος με τη θεία μου. Η θεία μου πολύ πιστή ο θείος αρνητικός μέχρι τα μπούνια! Το πρώτο τους το παιδάκι το χάσανε από καρκίνο και μετά από αυτό ο θείος έπαθε νευρικό κλονισμό κι έγινε επιθετικός. Παρόλα αυτά όμως με τον αγώνα που κάνανε ήρθαν πιο κοντά, αγαπήθηκαν περισσότερο και έκαναν και άλλα 3 παιδιά που ζουν και βασιλεύουν! Έτσι είναι τη στιγμή της μεγάλης κατραπακιάς αν δεν λυγίσεις μετά έχεις κερδίσει το στοίχημα της ζωής για πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίτα να δεις δηλαδή που αυτό που περιγράφει η ιστορία κάπου κάποτε έχει πάρει σάρκα και οστά!
      Δεν το περίμενα. Δεν έτυχε ποτέ να ακούσω κάτι παρόμοιο και δεν περιέγραψα κάτι που ήξερα. Πήγα τα πράγματα απλά εκεί που ήθελα, όπως ακριβώς θα ήθελα να συμβαίνουν στην αληθινή ζωή.
      Καλή εβδομάδα.

      Διαγραφή
  7. Κάθε φορά που σε διαβάζω με εκπλήσεις ευχάριστα!
    Δεν στο είχα που λες να είσαι τόσο ρομαντικός (δεν ξέρω γιατί μην με ρωτήσεις).
    Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις και που περνάς τα μηνύματά σου.
    Βέβαια αυτό το είχα διαπιστώσει και στα άλλα, αυτά ντε με τα πολιτικά που δεν τα πάω και πολύ καλά, αλλά αυτό αναδεικνύει όχι μόνο το ταλέντο σου στις λέξεις, αλλά και τον πλούτο σου ως άνθρωπο, γιατί όπως λέει και το Χριστινάκι πιο πάνω "δείξε μου τους ήρωές σου να σου πω ποιος είσαι".
    Ωραίο το τέλος σου! :-))))))))
    Αυτό έπαθε και η αγαπημένη μου ξαδέρφη όταν σκοτώθηκε το αγγελούδι της ήρθε αμέσως άλλο μωρό και πριν καλά καλά χρονίσει έμεινε έγκυος σε δίδυμα και ένα από τα δίδυμα έχει ακριβώς την ίδια φατσούλα με το παιδάκι που έφυγε, μόνο που ήρθε θηλυκό, οπότε καταλαβαίνεις πόσο λάτρεψα την τελευταία σου φράση "πήγε μια βόλτα την κορούλα του και τη γύρισε με παρέα"
    Τα φιλιά μου και ευχές για ένα όμορφο Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Μαρία γράφει ότι έχει ακούσει παρόμοιες ιστορίες, εσύ και η Χριστίνα το επιβεβαιώνετε με δικούς σας ανθρώπους!!!
      Δεν ξέρω Νίκη γιατί έρχονται στη ζωή αυτές οι κατραπακιές στους ανθρώπους, το σίγουρο είναι ότι αν καταφέρουν να επιβιώσουν και να προχωρήσουν, δεν θα μπορεί τίποτα να τους σταματήσει μετά.
      Καλή εβδομάδα να έχεις και καλή δύναμη.

      Διαγραφή
  8. Σαν αληθινη ιστορια ήταν, τοσο τρυφερη, τόσο γλυκιά!
    Μπραβο σου
    Καλό μας Σαββατοκύριακο :)
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Αριάδνη και χαίρομαι που σου άρεσε.
      Καλή εβδομάδα.

      Διαγραφή
  9. Υπέροχο τέλος εντελώς αναπάντεχο!
    Μακάρι να'χαν όλες οι ιστορίες ένα happy end!

    Καλό ΣβΚ
    με φιλιά βρόχινα προς το παρόν!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι δεν λες τίποτα!
      Εδώ έχει ήλιο αλλά και ψύχρα. Γαμώτο εισακούστηκαν οι ευχές κάποιων να δροσίσει αλλά παράγινε το κακό. Σε μερικές περιοχές άναψαν τζάκι από το Σεπτέμβρη!
      Καλή εβδομάδα και καλό μήνα.

      Διαγραφή
  10. Μου άρεσε πολύ το τέλος....θα ήταν τόσο κρίμα αν όλα τέλειωναν αλλιώς!
    Καταπληκτική ιστορία έγραψες Πέτρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πόσο δυνατό κείμενο, Πέτρο!!!
    Συγχαρητήρια για ακόμη μία φορά!!!
    Ένα αισιόδοξο τέλος, που το έχουμε ανάγκη όλοι...
    Φιλιά πολλά!

    υ.γ.
    Το νέο, μέσω της Αριστέας, κι εμένα με συγκίνησε πολύ! Η ζωή έχει τη δική της διαδρομή και δεν ρωτά κανέναν. Εμείς όποιες αποφάσεις μπορούμε να πάρουμε ή επιλογές να κάνουμε, τις προσπαθούμε. Από εκεί κι έπειτα κάποια πράγματα δεν είμαστε σε θέση να τα ελέγξουμε και μ' αυτό πρέπει να είμαστε συμφιλιωμένοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο μυαλό μου είσαι. Όλοι έχουμε ανάγκη την αισιοδοξία και τις θετικές σκέψεις γιατί έχουν αρχίσει και μαζεύονται πολλά!

      Με την ευκαιρία να πω από εδώ ότι "έφυγε" από κοντά μας ο Νίκος Πρωτονοτάριος, ο μεγάλος αυτός επιστήμονας που είχαμε γνωρίσει μέσα από αυτή την ανάρτηση - αφιέρωμα στο τεράστιο έργο του.
      Ας πάει στο καλό και να γνωρίζει ότι τον ευχαριστούμε για το καλό που έκανε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

      Διαγραφή
  12. Πολύ χαίρομαι που έδωσες όμορφο τέλος Πέτρο, αλλά αυτό το τσίμπημα από το πρώτο δεν το ξεχνάω έχει μείνει εκεί!
    Ελπίζω μόνο και εύχομαι να σε μιμηθεί η ζωή και να υπάρχει πάντα αίσιο τέλος!
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλενα καλησπέρα.
      Αν διαβάσεις τα πιο πάνω σχόλια θα δεις ότι αυτό που φαντάστηκα έχει συμβεί και στην πραγματικότητα. Γιατί όχι;
      Πιστεύω δε ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην τελευταία φωτογραφία.

      Διαγραφή
  13. Γεια σου, Πέτρο!..."Hapy end" σ' ένα πολύ καλό διήγημα!... Τα συγχαρητήριά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασφαλώς happy end. Αυτό είναι που θα θέλαμε όλοι. Για να στενοχωριόμαστε μας δίνονται καθημερινά πολλές ευκαιρίες, οπότε ας ονειρευόμαστε και λίγο.
      Σε ευχαριστώ φίλε Γιάννη.

      Διαγραφή
  14. Τα πήρα πολύ στο κρανίο μιλάμε.. Σου είχα γράψει ένα ολοκληρο κατεβατό σε σχόλιο και κόπηκε αυτό το κ@λο-ίντερνετ και πάλι και έχασα το σχόλιο... Στο περίπου λοιπόν, σου έλεγα ότι έδωσες μια εξέλιξη που σηματοδοτεί την ελπίδα, αν και όποιος χάνεται, δεν αναπληρώνεται ποτέ και με τίποτα.. Με πολύ συγκίνηση σε αφήνω, μην ξανακοπεί το...κ@λο-ίντερνετ... Μάκια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή