Για τον Αρίστο

Το κινητό είχε ξεμείνει από μπαταρία και το ξυπνητήρι δεν χτύπησε ποτέ. Ο Γιώργος είχε φύγει πολύ πρωί με το ταξί και η Νέλλη ούτε που τον άκουσε. Έπρεπε να φύγει αμέσως. Ούτε πρωινό ντους, ούτε μεικάπ, ούτε καφέ. Δεν άνοιξε καν την ντουλάπα. Φόρεσε στα γρήγορα τα ίδια που φόραγε και χτες, πήρε τα κλειδιά της και κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες. Μπήκε στο αυτοκίνητο, πέταξε δίπλα της την τσάντα και ξεπαρκάρισε χωρίς καν να κοιτάξει τον καθρέφτη. 

Αν ερχόταν κανείς;  σκέφτηκε.

Μια φωνή “…ηρέμησε!” ακούστηκε στο μυαλό της, συνειδητοποιώντας πως δεν θα κέρδιζε τίποτα. Ίσως να τα έκανε και χειρότερα με κάποια αδέξια, βιαστική κίνηση. Άλλωστε το κυκλοφοριακό χάος αυτή την ώρα ήταν κάτι περισσότερο από δεδομένο.  

"Νέο κύμα καύσωνα αναμένεται για το επόμενο τριήμερο. Συνιστάται ιδιαίτερη προσοχή στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού…"

Άλλαξε σταθμό γιατί η ζέστη ήταν αρκετά ενοχλητική ώστε να ακούει και γι’ αυτήν. Με το ένα χέρι κρατούσε το τιμόνι και με τ’ άλλο ψαχούλευε την τσάντα της να βρει το κραγιόν. Έστριψε τον καθρέφτη και άρχισε να βάζει στα χείλη της ρίχνοντας μπροστά της κλεφτές ματιές.  

Δεν πρόσεξε το φανάρι που άναψε κόκκινο. Την ‘ξύπνησε’ το σκούξιμο από το φρενάρισμα του μπροστινού και την έκανε να φρενάρει ακόμη πιο απότομα. Στο δευτερόλεπτο την είχε πλησιάσει ο μετανάστης με τις μπαταρίες και τους αναπτήρες.

Ένα γιούρο ότι πάρει, κυρία.

Άνοιγε το τζάμι της για να του πει ότι ‘ψώνισε’ χθες, όταν κατάλαβε ότι κάποιος άνοιγε την πόρτα του συνοδηγού. Ένας καχεκτικός γυφτάκος τής είχε αρπάξει την τσάντα και έτρεχε να εξαφανιστεί. Πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο φωνάζοντας "κλέφτης, βοήθεια…" όταν αυτός έτρεχε μπροστά από το δίπλα της σταματημένο λεωφορείο. Ακούστηκε ένας ανατριχιαστικός εκκωφαντικός ήχος και μετά …

Μετά σιωπή. Το κορμάκι του είχε σπάσει στα δύο. Το θηριώδες 4Χ4 τον είχε πετάξει στο πορτμπαγκάζ του προπορευόμενου που πατούσε φρένο για το φανάρι.

Δεκάδες οδηγοί βγήκαν από τα αυτοκίνητά τους και κοιτούσαν σαστισμένοι το άψυχο κορμί. Κάποιοι ειδοποίησαν το 166, κάποιοι προσπαθούσαν ακόμη με χέρια που έτρεμαν. Μια κυρία στο λεωφορείο κρατούσε κλειστά τα μάτια του γιού της, ενώ οι υπόλοιποι είχαν κολλήσει στα τζάμια.

Ο πρώτος ‘Ζητάς’ ήρθε πολύ γρήγορα. Κατεβαίνοντας από τη μηχανή ειδοποιούσε το Κέντρο πως χρειάζεται ενισχύσεις. Ζήτησε να απομακρυνθούν όλοι από το ματωμένο παιδί και φώναξε αν υπάρχει γιατρός στο πλήθος. Τον πλησίασε κάποιος κάνοντας με το κεφάλι του ένα νεύμα προς τα πάνω, κίνηση που μαρτυρούσε πως όλα είχαν τελειώσει.

Όταν το είδε έβαλε τα κλάματα. Χωρίς να φταίει αισθανόταν ένοχη. Το παιδί έτρεχε για να ξεφύγει από αυτήν.

“Αν δεν τον κυνηγούσα…; Αν δεν φώναζα…;”

Έκλαιγε συνέχεια. Μέσα στη σαστισμάρα της συνειδητοποίησε ότι εμπλέκεται άμεσα και πως έπρεπε να παραμείνει για να δώσει κατάθεση.

Ο αστυνομικός παρακάλεσε όσους δεν ήξεραν τι είχε συμβεί να φύγουν άμεσα για να ανοίξει ο δρόμος, ενώ κάποιος συνάδελφός του με τη δική του μηχανή είχε σταματήσει τη διέλευση στην προηγούμενη οδό και εξέτρεπε την κυκλοφορία.

Πλησίασε τον αστυνομικό και με λίγες κουβέντες τού περιέγραψε τι είχε συμβεί. Ύστερα ζήτησε να πάρει το κινητό από την τσάντα της για να ειδοποιήσει τον σύντροφό της και στη δουλειά. Αυτός της είπε να περιμένει να έρθει το ανακριτικό και οι ανώτεροι.

Μέσα στον πανικό είχε ξεχάσει πως το κινητό δεν είχε μπαταρία. Το’χε πάρει και θα το φόρτιζε στη δουλειά. Μια κοπέλα δίπλα της, τής έδωσε το δικό της και επικοινώνησε μόνο με τον Γιώργο, ζητώντας του να πάρει αυτός τηλέφωνο το αφεντικό της. Από μακριά ακουγόταν η σειρήνα του ασθενοφόρου…

Είχε φτάσει μεσημέρι όταν έφευγε από το Τμήμα. Είχε πιει τους δύο καφέδες που της πρόσφεραν (το σάντουιτς δεν το άγγιξε), είχε καπνίσει αμέτρητα τσιγάρα και δεν αισθανόταν καλά. Παρακάλεσε τον αξιωματικό υπηρεσίας να της κάνει μια χάρη. Να μάθει γι’ αυτό το παιδί, το όνομά του, που ζούσε, αν υπάρχει οικογένεια…

Ο Γιώργος την περίμενε από κάτω να την πάρει με το ταξί του.

"Και το αυτοκίνητο;"

"Άστο εδώ. Θα με φέρει το απόγευμα κανας συνάδελφος και θα το πάρω. Μην οδηγήσεις σήμερα. Πήρα στη δουλειά και τους τα είπα. Ο Αλεξάνδρου σου έδωσε άδεια όλη την εβδομάδα. Μου είπε να του τηλεφωνήσεις όταν αισθανθείς καλύτερα."

Το επόμενο πρωί πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα και συναντήθηκε με τον ίδιο αξιωματικό. Από αυτόν έμαθε ότι ο Αρίστος, είχε κλείσει τα 19 και ήταν ήδη παντρεμένος. Ζούσε με τη γυναίκα του και τα δυό τους παιδιά σε καταυλισμό Ρομά στον Βοτανικό. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας. Ο μεγαλύτερος βρισκόταν στη φυλακή για μικροκλοπές και ο πατέρας τους για διακίνηση. Ο Αρίστος ‘δούλευε’ για να ζήσει και τις δύο οικογένειες.

Άφησε να περάσουν λίγες μέρες. Να γίνει η ταφή, να κοπάσει το πολύ κλάμα…

Πήρε ταξί και πήγε. Ο Γιώργος την παρακάλεσε να μη το κάνει, μα δεν τον άκουσε. Είχε πάρει την απόφασή της και το μόνο που του ζήτησε ήταν να την καταλάβει.

Τα μικρά που έπαιζαν μπάλα τής έδειξαν το ‘σπίτι’ του Αρίστου. Η αδελφούλα του που είχε ακούσει ποιον έψαχνε η ξένη έτρεξε να ειδοποιήσει τη σύζυγο. Μια ψιλόλιγνη νεαρή τσιγγανοπούλα βγήκε από το παράπηγμα και περιεργαζόταν την άγνωστη. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής…

"Με λένε Νέλλη" και πρόταξε το χέρι της.

Χωρίς η άλλη να απλώσει το δικό της "Εμένα Γιάννα. Ώστε εσύ είσαι; Τι θες εδώ;"

"Θέλω να σας βοηθήσω. Σε παρακαλώ, δώσε μου μόνο λίγο χρόνο. Να μιλήσουμε θέλω."

"Μου είπαν πως ήταν άντρας. Εσύ λοιπόν ποια είσαι;"

"Δεν οδηγούσα εγώ. Από μένα ο Αρίστος είχε πάρει την τσάντα…"

Μαλάκωσε κάπως. Μετά από εξονυχιστικές ματιές τής είπε να περάσει. Στο μεταξύ είχε έρθει και η μάνα του Αρίστου.

Μίλησαν για πολλή ώρα. Κλαίγοντας ασταμάτητα της είπε τα βάσανά της, ότι την πάντρεψαν στα 13, (τώρα ήταν 17 χρονών, είχε σχεδόν τα μισά της χρόνια!), ότι περνάνε μέρες χωρίς φαί και τα δίδυμα κλαίνε. Οι περισσότεροι συγγενείς και φίλοι είχαν φύγει από τον Μάιο, μα αυτή δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει και να δουλέψει στις λαϊκές μαζί τους. Ο Αρίστος έπρεπε να φροντίζει και τις δύο οικογένειες, ήθελε να πηγαίνουν στα επισκεπτήρια των φυλακών Κορυδαλλού στους δικούς του ανθρώπους.

Την επόμενη φορά που θα πήγαινε, τι θα τους έλεγε για τον Αρίστο;

Το δάκρυ ποτάμι.

Η Νέλλη της ζήτησε να την αφήσει να την βοηθήσει. "Αν δεν το θες, κάντο για τα δίδυμα".  Την ίδια κιόλας μέρα μίλησε με τον αδελφό της που είχε μια μεγάλη αντιπροσωπεία και δύο συνεργεία αυτοκινήτων. Για χατίρι της αδελφής του δέχτηκε να την πάρει για καθαρίστρια.

Παράλληλα είχε μιλήσει σε μια παλιά της συμμαθήτρια - δημοτικό σύμβουλο σήμερα - και είχε μάθει για τις ενέργειες προκειμένου να ενταχθούν τα δίδυμα σε πρόγραμμα νηπιαγωγείου.

Το είχε βάλει πια σκοπό της ζωής της να βοηθήσει αυτή την οικογένεια να σταθεί στα πόδια της. Το ένιωθε σαν χρέος που την πνίγει και ταυτόχρονα την κάνει άνθρωπο.

Δυο χρόνια μετά γέννησε το δικό της παιδί. Το βάφτισε Αρίστο.