Σελίδες

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Εργαζόμενο κορίτσι


Αρχές Γενάρη, βράδυ, εννιά η ώρα. Το σκοτάδι βαθύ, απλωμένο παντού γύρω. Ένα βαρέλι που έκαιγε μαδέρια από νωρίς, είχε σβήσει από τη δυνατή νεροποντή. Μέσα στο σπίτι είχε ολοκληρωθεί ο "στολισμός". Κάτι τελευταία βουρτσίσματα από τη μάνα, την ώρα που ο πατέρας σιγοψιθύριζε συμβουλές στ’ αυτί, φωνές και φασαρία από τα μικρότερα αδέλφια. Τα μεγαλύτερα ήσαν ήδη στις "δουλειές" τους. Τους καληνύχτισε, πήρε το "εμπόρευμα" και έφυγε. 

Βγήκε από το σπίτι κλείνοντας πίσω της με προσοχή μια ετοιμόρροπη ξεχαρβαλωμένη πόρτα από τάβλες και νάιλον που όταν φυσούσε έκανε διαολεμένο θόρυβο. Δυό γειτόνισσες που την είδαν να βγαίνει ούτε που τής έδωσαν σημασία. Μόνο ο φίλος της ο Γιαννάκης την χαιρέτησε από μακριά και τής φώναξε "καλές δουλειές". Εκείνη με το χέρι στο στόμα του πέταξε ένα φιλί.

Είχε αργήσει περιμένοντας να κοπάσει η βροχή. Ευτυχώς σταμάτησε να βρέχει και τα σύννεφα άρχισαν να φανερώνουν τα κρυμμένα αστέρια. Είχε πολύ δρόμο να κάνει και έπρεπε να βιαστεί. Επιτάχυνε το βήμα –όσο μπορούσε με τα μικρά της ποδαράκια- προσπαθώντας με μικρές δρασκελιές να αποφύγει τις λάσπες, μη και λερώσει τα μοναδικά της παπούτσια. 
 
Ντυμένη με ένα σκούρο μπλε παντελόνι και ένα κόκκινο μπουφανάκι με μεγάλα κουμπιά, μέρες που ήταν έμοιαζε με Αγιοβασίλης. Τα μαλλιά μαύρα μακριά πλεξούδες, έντονα βαμμένο ματάκι να σκαμπίζει και δυο μεγάλα σκουλαρίκια κρίκους που την μεγάλωναν. Έπαιρνε από μικρή το μεγαλίστικο. Το προστάζουν αυτό οι παραδόσεις της φυλής. Άλλωστε, σε λίγα χρόνια θα την πάντρευαν.

Κοντοστάθηκε αρκετές φορές. Δεν μπορούσε να μη χαζέψει τις βιτρίνες με τις ομορφοντυμένες κούκλες και τα στολίδια, ή τις άλλες τις φορτωμένες με παιχνίδια. Δεν μπορούσε να αντισταθεί στη φάτνη της πλατείας και τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες που ακούγονταν από τα μεγάφωνα. Ο κόσμος λιγοστός και όλοι τους βιαστικοί για το σπίτι ή για την έξοδο και τη διασκέδαση. Ο νεογέννητος Χριστός ήταν όλος δικός της να τον απολαύσει όσο ήθελε, χωρίς να παλεύει να τον διακρίνει ανάμεσα από τα πόδια των μεγαλύτερων που της τον έκρυβαν.

Χαιρέτησε τις μικροκαμωμένες κούκλες γιατί το κρύο δυνάμωνε και η δουλειά την περίμενε. Μπήκε σε πολλά από τα μαγαζιά που γνώριζε. Ράθυμοι οι περισσότεροι δεν ψώνιζαν. Δεν τους άρεσε το θέαμα, είχαν και κάτι βερεσέδια με το ρατσισμό που πότιζαν μέσα τους, την απέφευγαν άλλοι ευγενικά και άλλοι με το "φύγε!".

Τα περισσότερα ήσαν ακόμη απούλητα, κάτι κέρματα κουδούνιζαν στη τσέπη, μα αυτή ήταν χαρούμενη. Μπορούσε να ξεκλέψει λίγη από τη ζεστασιά των ημερών, να νιώσει παιδικά κι ας δούλευε. Είχε πια συνηθίσει και το περπάτημα και την απόρριψη και τις μαγκιές. Το κρύο δεν άντεχε. Γι’ αυτό έμπαινε σε όσα περισσότερα μαγαζιά μπορούσε, όπου δεν την περίμενε κάποιος στην πόρτα να την διώξει μ’ ένα άγριο βλέμμα.

Ήταν περασμένες μία όταν μπήκε στο μπαράκι που έπαιζε ζωντανή μουσική. Άκουσε από μακριά το μπουζούκι και το ντέφι και τα τραγούδια όλα γνώριμα. Ένιωσε στο στοιχείο της. Έμεινε αρκετή ώρα δίπλα στην πόρτα σιγοτραγουδώντας Μανώλη Αγγελόπουλο και Πόλυ Πάνου. Οι πελάτες την κοιτούσαν απορώντας γιατί δεν τους πλησιάζει με τα λουλούδια της, κάτι που έγινε μόλις η ορχήστρα έκανε διάλειμμα. 

Σε δύο λεπτά τα είχε πουλήσει όλα. Είχε τόσο γλυκιά φατσούλα που όλοι τής έδιναν περισσότερα απ’ όσα ζητούσε. Μερικοί ούτε καν την ρώταγαν! Έχωνε τα πεντάευρα γρήγορα γρήγορα στην τσέπη με ένα τεράστιο χαμόγελο. Μπορεί από τα παραπανίσια να ζήταγε απ’ τον πατέρα της εκείνα τα μποτάκια που τα 'βλεπε από μέρες.

Η ορχήστρα ξανάρχισε. Δεν είχε να πουλήσει άλλα (θα πούλαγε άλλα τόσα σε τούτες τις παρέες) αλλά δεν έφευγε. Στήθηκε μπροστά στο μπουζούκι και άρχισε το χορό. Οι πελάτες από κάτω, που είχαν γίνει όλη μια παρέα, άρχισαν το χειροκρότημα στο τσιφτετέλι της. Και αυτή να λικνίζεται σαν επαγγελματίας.

Τα τριαντάφυλλα δεν έζησαν για πολύ. Τα πέταλά τους μπήκανε στις χούφτες και ρίχτηκαν στα πόδια της. Ένας μάδησε κάμποσα και τις έρανε με αυτά το κεφαλάκι. Χόρεψε και το επόμενο τραγούδι. Και το επόμενο…

Το χειροκρότημα ήταν παρατεταμένο. Έκανε μια βαθιά υπόκλιση, φώναξε "ευχαριστώ πολύ" με το ίδιο πάντα πλατινένιο χαμόγελο, πέταξε ένα δυνατό φιλί σε όλους και χαιρέτησε ανοίγοντας την πόρτα.
Εκείνο το βράδυ την γνώρισα κι εγώ.
Την έλεγαν Μαρία.

26 σχόλια:

  1. Για το κλίμα που διαμόρφωσες (καθημερινό φαινόμενο) δεν έχω λόγια... Εκατοντάδες "Μαρίες" κυκλοφορούν μέσα στις νύχτες και ξοδεύουν τις ζωές που τους "χάρισαν" κάποιοι "γονείς", επαγγελματίες έμποροι παιδικών ψυχών και ονείρων... Μια ένσταση μόνο: τα λουλούδια δεν είναι ποτέ τριαντάφυλλα, είναι πάντα γαρύφαλλα (άμαθο αγόρι...) χχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να συμπληρώσω για τις εκατοντάδες "Μαρίες" που εργάζονται, μένουν αγράμματες, παντρεύονται μόλις μπουν στην εφηβεία και στα 19 τους έχουν 4 παιδιά, θα σου πω ότι όταν έβγαινε από το μαγαζί η ορχήστρα έπαιζε το:

      Τι έκανα για πάρτη μου
      τι έκανα για μένα;
      Είχα ψυχούλα κι έδωσα
      κι όμως πήγε στα χαμένα.

      Αν θες το πιστεύεις!

      Τα λουλούδια, αγάπη μου, ήταν τριαντάφυλλα. Έχει καιρό ο αγαπημένος σου να σου προσφέρει; Τουλάχιστον στην Πάτρα που είναι ποιήτρια (εγώ δεν γέλασα!) προσφέρουμε τριαντάφυλλα. Τα γαρύφαλλα είναι για τις πίστες.
      Μωρέ, μήπως σε έβγαλα απ’ το σκυλάδικο;
      Σκορ: 1-1

      Διαγραφή
  2. Βίος και πολιτεία η ζωή
    κάποιων παιδικών ψυχών
    Με την πένα σου σκιαγράφησες
    το πως και τι νιώθουν!!!
    Και είναι τόσα πολλά τα γιατί
    για μια κοινωνία που σιωπά
    ή απλά θλίβεται...

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εσύ σκιαγράφησες ακριβώς την κοινωνία μας: "μια κοινωνία που σιωπά ή απλά θλίβεται". Ή και μισεί, θα συμπλήρωνα.
      Είναι θέμα κουλτούρας και παραδόσεων. Είναι όμως και αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Είναι αυτό που θα μπορούσε να συμβαίνει και σε εμάς που χλευάζοντας στρίβουμε το κεφάλι.
      Καλό βράδυ να έχεις.

      Διαγραφή
  3. Κι άλλη ένσταση : οι τσιγγάνες δεν λιμπίζονται μποτάκια. Μονάχα πασούμια πλουμιστά. Δεν φορούν κλειστά. Δεν φορούν κάλτσες όσο κρύο κι αν κάνει!
    Σε όλο το υπόλοιπο δεν έχω λόγια. Μπήκα μέσα στην ιστορία σου!
    Καλό υπόλοιπο ΣΚ!

    ΥΓ: Την άλλη ιστορία δεν την έχω παρατήσει. Απλά με πρόλαβαν πολλά στην πορεία και τρέχω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου ποιήτρια. Το παρόν, στο μεγαλύτερο μέρος του, αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Επιτρέπεται εσύ ποιήτρια να σκέφτεσαι με στεγανά; Τι "πρέπει" ή τι "μπορεί";
      Μια εικόνα του καταυλισμού ισοδυναμεί με χιλιάδες λέξεις. Θα μπορούσα κάλλιστα να έγραφα κατεβατά για τη φτώχεια και την εγκατάλειψη που βιώνει η φυλή και τα παιδιά από τη γέννησή τους. Τα όνειρα που δεν κάνουν ή τα έμαθαν να είναι μίζερα και αυτά.
      Ας "ανοίξουμε" λίγο το "πλάνο" να δούμε ολόκληρη την εικόνα. Ας μην εστιάζουμε σε αυτό που μόνο ξέρουμε ή απλά μπορούμε να εικάσουμε. Μη βάζουμε αυτά τα παιδάκια να …διαφέρουν από """εμάς""" μέχρι και στα παπούτσια που ονειρεύονται!
      Με στενοχώρησες. :)))
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
    2. Σήμερα το'χει η μέρα να αφήνω αναμνήσεις μου...
      Πέτρο μου κακώς σε στεναχώρησα. Δεν το έκανα με πρόθεση. Συμβαίνει να έχω μεγαλώσει με τσιγγανάκια. Μένω κοντά σε καταυλισμό με σκηνές παλαιότερα ( τώρα έχουν κάνει σπίτια οι περισσότεροι). Έπαιζα μαζί τους τα μήλα.
      Μπροστά από το σπίτι μου μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ένα τεράστιο κτίριο με τα μπετά και και τους εξωτερικούς τοίχους μόνο ( έμελλε να γίνει αργότερα η ΕΡΑ Πύργου). Εκεί το Χειμώνα κατέφευγαν για απάγκιο οι σκηνίτες. Μεγάλωσα γνωρίζοντας από κοντά τη φιλοσοφία τους, γνωρίζοντας από μέσα τον τρόπο ζωής τους. Ίσως έτσι δεν διδάχτηκα και ποτέ το ρατσισμό. Η μαμά μας ποτέ δεν μας απέτρεψε από το να παίζουμε με τα παιδιά. Το θέμα που ανέφερα δεν το έκανα με σκοπό να σε θίξω. Είναι μέσα στον τρόπο ζωή τους τα ανοιχτά παπούτσια.Τα πασούμια. Το τακούνι που θα χτυπάει στις πλάκες

      Καλό βράδυ.

      Διαγραφή
    3. Σιγά που με στενοχώρησες! Απλά όταν θέλω να πετάξω δεν ακολουθώ αεροδιάδρομους. Φτιάχνω τους δικούς μου κι ας τρακάρω. :))))

      Καλό σου βράδυ.
      Με τον αυριανό πρωινό καφέ θα βυθιστώ στην ποίησή σου.

      Διαγραφή
    4. Επειδή καταλαβαίνω όλα όσα λέει η Αριστέα (μια κι εγώ έχω παρόμοιες μνήμες), καταλαβαίνω πως το είπε, αλλά καταλαβαίνω κι εσένα που ακολουθείς τους δικούς αεροδιαδρόμους...και πίστεψέ με δεν θα τρακάρεις ποτέ γιατί πιάνεις την ουσία!
      Συγκλονιστικό κείμενο!

      Διαγραφή
    5. Ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο.

      Πιστεύω πως εδώ και ένα χρόνο που ανταλλάσσουμε απόψεις με την Αριστέα έχουμε και οι δύο καταλάβει τι πρεσβεύει ο άλλος. Κανείς μας δεν κολλάει στις λεπτομέρειες. Λέμε το ίδιο πράγμα με άλλες λέξεις.

      Δεν γράφω άλλα γιατί είμαστε γνωστές ψωνάρες και οι δύο και μας αρέσει το αυτο-λιβάνισμα :))))

      Διαγραφή
  4. Τι όμορφα που γράφεις με κέρδισε το ύφος σου,λιτό απέριττο στην μεγάλη λαίλαπα της παιδικής εκμετάλλευσης.
    Όσο πόνο κουβαλούν αυτά τα παιδιά τόσο κέφι για ζωή και χορό έχουν!

    Καλό ΣΒΚ με ηλιόλουστα θαλασσινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η παιδική αθωότητα διακρίνεται σε όλης της γης τα παιδιά. Τα "μη" τα ανακαλύπτουν μεγαλώνοντας, όταν εκπαιδεύονται να μοιάσουν στους μεγάλους και να πάρουν με τη σειρά τη σκυτάλη στη διαιώνιση των ενοχών.

      Καλή Κυριακή. Έρχονται λέει οι αλκυονίδες ημέρες. Άντε να πάμε (πας) για κανα ψαράκι.

      Διαγραφή
  5. Κίντερ έκπληξη σήμερα!
    Με συγκίνησες και με παρέσυρες στη διήγηση σου ("με παρέσυρε το ρέμα...")
    Κι επειδή την έχω δει λάιβ τη σκηνή, με μια μικρή τσιγγανοπούλου με τσακίρικα μάτια, που μας χόρεψε τσιφτετέλι σ' ένα ουζερί στην Πλάκα, μου ξύπνησες γλυκόπικρες μνήμες... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το λίκνισμα της, αλλά και τα μελαγχολικά κατάμαυρα μάτια της.
    Ο επίλογός σου με απογείωσε!...
    Τα σέβη μου μετρ!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το καθένα κρύβει μέσα του και μια δυνατή ιστορία. Αν της μιλούσες για λίγα λεπτά θα μπορούσες να γράφεις για μέρες.
      Στη Μαρία είχε μείνει ένα τριαντάφυλλο απούλητο και το άφησε στο τραπέζι μας μαζί με ένα χαμόγελο. Είναι να μην την λατρέψεις;
      Καλή Κυριακή.

      Διαγραφή
  6. Η μελαγχολία που κρύβουν αυτά τα μάτια που λεει και η Μαρία απο πάνω δεν μπορώ να τα διαχειριστώ Πέτρο!
    Δεν εχω τι άλλο να πω, απλά ντρέπομαι κάτι τέτοιες στιγμές πολύ!
    Πόσο στον κόσμο μας είμαστε!
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι μας να ντρεπόμαστε και περισσότερο οι γονείς τους που εκμεταλλεύονται την παιδική αθωότητα για να πουληθεί το εμπόρευμα.
      Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τα χρήματά της θα γίνονταν τσιγάρα αλλά δεν με νοιάζει. Και μόνο η χαρά που ζωγραφίστηκε στο προσωπάκι της μου αρκεί.
      Να είσαι καλά Έλενα.

      Διαγραφή
  7. Πόσες χαμένες Μαρίες...
    Πολλές φορές σκέφτομαι πόσα χαμένα παιδιά υπάρχουν. Πόσα χαμένα μυαλά, επιστήμονες, καλλιτέχνες. Έτσι απλά χαμένα επειδή γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε λάθος χέρια.
    Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο καθένας μας προσπαθεί να κάνει το ίδιο αποτυχημένα τα παιδιά του με αυτό που είναι ο ίδιος.
      Πιστεύω όμως πως πρόκειται για συνισταμένη πολλών βιωμάτων και καταστάσεων. Γνωρίζω και περιπτώσεις αγωνιστών γονέων που τα παιδιά τους βγήκαν παλιάνθρωποι. Το βέβαιο είναι πως στους καταυλισμούς των Ρομά δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές.
      Καλημέρα και καλή Κυριακή.

      Διαγραφή
  8. ειναι καθαρα θεμα τυχης τελικα το που θα γεννηθει κανεις και πως θα μεγαλωσει...η μικρη Μαρια αν ειχε γεννηθει σε μια οικογενεια στο Παρισι λογου χαρη μεσοαστικη λογικα θα μορφωνοταν,θα σπουδαζε θα ειχε επιλογες.Αν παλι γεννιοταν στο Αφγανισταν μπορει και ηδη στην ηλικια αυτη να ητν θυμα βιασμου...ποσα τελικα ειναι επιλογες δικες μας και ποσα μοιρα;
    Υπεροχη η ιστορια σου καθε φορα με εκπλησσεις!ουτε εγω εχω ξεχασει περιμενω της αριστεας το κομματι πρωτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω γράψει και παλιότερα για την περίπτωση ενός νεογέννητου που αφέθηκε στη ζούγκλα υπό την αθέατη επιτήρηση των επιστημόνων που το υπέβαλλαν σε ένα αρρωστημένο (κατά τη γνώμη μου) πείραμα.
      Το "υιοθέτησε" μια οικογένεια πιθήκων.
      Όταν μετά από 6 χρόνια το πήραν από εκεί, περπατούσε στα τέσσερα, κοιμόταν στα δέντρα, πήδαγε από κλαδί σε κλαδί, έτρωγε μόνο ωμή τροφή, γρύλιζε και μπορούσε να συνεννοηθεί άριστα με τους πίθηκους.
      Η ιστορία του μπορεί να μας διδάξει πολλά.
      Διαολίστηκα αφάνταστα τις προάλλες με το βασιλικό (θα ξεράσω) τέκνο των άγγλων που γεννήθηκε μέσα στα πούπουλα, δεν θα δουλέψει ποτέ του και θα έχει αμύθητη περιουσία, τη στιγμή που στη χώρα μας κάποια παιδιά γίνονται πυροτέχνημα από αναμμένα μαγκάλια, ενώ αλλού παίζουν με χειροβομβίδες.

      Νόμιζα πως είχες ξεχάσει την ιστορία. Με όλη μου την καρδιά να την αναρτήσω, αν και πιστεύω πως πρέπει αντίστοιχα να τις ανεβάσετε και στα δικά σας μπλογκς.

      Διαγραφή
  9. Πολύ καλό το (λογοτεχνικό) κείμενό σου, Πέτρο!...
    Επειδή, σα δάσκαλος, δούλεψα αρκετά χρόνια σε σχολεία με Τσιγγανάκια, έχω τις καλύτερες εντυπώσεις γι αυτά... Μπορεί να μην ήσαν αυτό που λέμε "καλοί μαθητές", αλλά ήσαν καλόκαρδα, χαμογελαστά, ατίθασα, ναι, και ζωηρά, απέπνεαν μια ελευθερία που δεν έβλεπες στα παιδιά- Ρομά.... Αν αυτό το κωλοκράτος ασχολούνταν σοβαρά με τα προβλήματα των Τσιγγάνων σίγουρα οι "Μαρίες" θα είχαν καλύτερη τύχη στη ζωή τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου Γιάννη, αυτό το κράτος πλέον δεν δίνει μία για κανένα ελληνόπουλο. Είδες λοιπόν πως καταπολεμά τον ρατσισμό!
      Αστειεύομαι.
      Πιστεύω πως δεν έχουν ίσες ευκαιρίες σε τίποτα. Μήπως αργότερα ως ενήλικες γίνονται αποδεκτοί να δουλέψουν από επιχειρήσεις; Ή θα δουλέψουν σε επιχειρήσεις δικές τους ή συγγενών, ή θα κάνουν δουλειές του ποδαριού. Ανασφάλιστοι και χωρίς δικαιώματα.
      Ανέκαθεν είχαμε ρατσισμό μέσα μας. Οι μετανάστες δεν έφεραν κάτι νέο στην ελληνική κοινωνία. Πάντοτε ήμασταν συντηρητικός λαός.

      Διαγραφή
  10. Καλημέρα Πέτρο!... Επανήλθα για μια διόρθωση στο προηγούμενο σχόλιό μου... Μες στη βιασύνη μου έγραψα ".... απέπνεαν μια ελευθερία που δεν έβλεπες στα παιδιά- Ρομά", ενώ ήθελα να γράψω "μια ελευθερία που δεν έβλεπες στα άλλα παιδιά (στα ΜΗ Ρομά)"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα. Υπέθεσα όμως πως έφταιγε ο "Δαίμων του πληκτρολογίου".

      Διαγραφή
  11. Πέτρο… άμα είναι να το ρίξουμε στα μεταξωτά, να μου το πεις για να ξέρω τι θα κάνω και εγώ.

    Συνέχισε, καλά το πας, γράφεις ωραία.

    Τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα αν σου πω ότι κατάλαβα θα είναι ψέμα!
      Θα φταίνε και τα γεράματα...
      (Πάρε τηλέφωνο να μη χρεώνομαι)

      Όσο για τα υπόλοιπα να ευχαριστείς το Θεό.

      Διαγραφή