Σελίδες

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Το απάγκιο


Σήμερα κλείνει τα 50. Πέρασαν 50 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την ημέρα που είδε τον κόσμο. Δεν του είναι εύκολο να το πιστέψει, κι όμως πέρασαν.

Πάντα εκεί, ανάμεσα στα δύο πλατάνια που μεγαλώνουν και αυτά μαζί του. Στην άκρη του μονοπατιού για να χαζεύει τους ανθρώπους που το προσπερνούν, πλάι σ’ εκείνο το άγαλμα του Δήμαρχου – προς τιμήν του πήρε το όνομα και η μικρή πλατεία –, απέναντι από το περίπτερο της κυρίας Ιωάννας (δεν θα ’ναι καμιά 40ριά χρόνια που το άνοιξε;). 

Την θυμάται χήρα εκεί γύρω στα 30 της όταν την πρωτόειδε. Έχασε τον άντρα της στις θάλασσες της Αργεντινής και τότε ο Βασιλάκης της ήταν στα έξι. Αντρογύναικα η Ιωάννα, δεν άφησε μέρα να πάει χαμένη. Σήκωσε τα μανίκια και άρχισε να παλεύει. Δανείστηκε, παρακάλεσε, χτύπησε τις πόρτες που ήξερε. Αυτοί την έστειλαν σε άλλους και μετά σε άλλους, ώσπου βρήκε την άκρη.
Και σήμερα, κάπου στα 70 της, ίσα που κατορθώνει να σηκώσει το σπάγκο με τις εφημερίδες. Όλα για τον Βασιλάκη. Άφησε τη δική της ζωή για το γιό τους. Και ο Βασιλάκης τελείωσε την Εμποροπλοιάρχων και σήμερα ταξιδεύει. Το πεπρωμένο…

Τα 50 αυτά χρόνια και τι δεν έχει δει; Πόσες ιστορίες διαφορετικές, μα και ίδιες, δεν πέρασαν από μπροστά του! Άκουσε, είδε, και αν είχε στόμα θα μιλούσε.
Άκουσε να φωνάζουν για 114, είδε τανκς στους δρόμους να σκάβουν την άσφαλτο, είδε αστυνόμους να κυνηγούν πολίτες, άκουσε για μεταπολίτευση, είδε λαοθάλασσες με μπλε σημαίες και μετά με πράσινες, και πάλι με μπλε και πάλι με πράσινες... Είδε να φεύγουν τα κοινωνικά φρονήματα και να αντικαθίσταται από κλαδικές, είδε απεργίες, πορείες, συλλαλητήρια, να καίνε κάδους, να σπάνε πεζοδρόμια, βιτρίνες, κεφάλια… 
Και σήμερα πάλι οι πολίτες κυνηγιούνται από αστυνομικούς - μαζί με μαυροφορεμένους, νοικοκυραίους, καλούς πολίτες, ενώ μαθαίνει πως τα τανκς είναι κρυμμένα στα στρατόπεδα και ζεσταίνουν μηχανές.

Είδε μαθητές που στάθηκαν να πουν τα δικά τους (δεν τους πολυκατάλαβε), ζευγαράκια που έδωσαν κλεφτά φιλιά ή και όρκους αιώνιας αγάπης, ηλικιωμένοι που συζήτησαν τα προβλήματα υγείας και τα ραντεβού με το γιατρό που έχασαν, είδε ναρκομανείς – νέα παιδιά, χαμένα.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που ένα ζευγάρι ήρθε να γιορτάσει εκεί τα 50 του χρόνια. Άνοιξε ένα μπουκάλι κρασί και αυτή του έδωσε ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο. Αυτός, αφού εξέτασε καλά το μονοπάτι και βεβαιώθηκε πως δεν τους έβλεπαν, της έπιασε με τα δυο του χέρια το κεφάλι και την φίλησε πολύ στο στόμα. Πολύ.

Τώρα πια δεν είναι μόνο του, ζει μαζί του και ο Σάκης. Έτσι άκουσε να τον φωνάζουν οι 3-4 άνθρωποι που πέρασαν από εκεί και τον αναγνώρισαν. Κατά καιρούς είχαν κοιμηθεί πάνω του διάφοροι άστεγοι, περιστασιακοί όμως. Κάθισαν μερικές μέρες και μετά έφυγαν γι’ αλλού. Ο Σάκης έγινε πια μόνιμος, πέρασαν ήδη δύο χρόνια κοινής "συγκατοίκησης" από τότε που τον πέταξαν από το σπίτι γιατί δεν πλήρωνε τα νοίκια.
Μάζεψε κάτι λίγα, όσα χωρούσαν στη δερμάτινη βαλιτσούλα που είχε φτιάξει μόνος του και έφυγε. Υπήρξε τσαγκάρης για πολλές δεκαετίες και με τις τανάλιες, τις κόλλες και τις πρόκες του έφτιαχνε "αγίους". Από την εφηβεία ξεκίνησε για να κάνει κανα μεροκάματο …‘κι ύστερα βλέπουμε’. Περίμενε και ένα γράμμα από τον ξάδελφο στην Αυστραλία, που ποτέ δεν ήρθε.

Τα χρόνια περνούσαν και ο Διονυσάκης έριξε πολλή δουλειά. Έκοβε το μάτι του - διαολή τον έλεγε ο κάλφας - και από παραγιός έγινε μάστορας. Έτσι, από το υπόγειο της πλατείας Ηρώων στου Ψυρρή βρέθηκε με δικό του μαγαζί και δυό πιτσιρικάδες να βγάζει και 20 ζευγάρια την ημέρα. Χειροποίητα. Περιζήτητα. Τα πούλαγε φτηνά στα γύρω μαγαζιά της Ερμού και αυτοί τα φύλαγαν για πελάτες εκλεκτούς και λεφτάδες που τους τα μοσχοπουλούσαν.

Όλα τούτα τα έμαθε από τον ίδιο τον Διονύση. Του μίλησε για τη γυναίκα του που τον παράτησε για κείνον τον μπουζουξή, για την κόρη του, την Κατερίνα, που σπούδασε γιατρός. Αιματολόγος από τους λίγους, με μεταπτυχιακό στη μοριακή αιματολογία. Σήμερα δουλεύει σε κάποιο μεγάλο νοσοκομείο της Στοκχόλμης, το οποίο δεν μπορεί ούτε να το προφέρει. Καμιά φορά περνάει από την πλατεία η νέα νοικάρισσα και του δίνει το γράμμα της Κατερίνας. Ξέρει ότι περνάει καλά και δεν της έχει πει τίποτα. Στα δικά του γράμματα τής γράφει για την καλή σύνταξη που παίρνει και ιστορίες ψεύτικες που σκαρφίζεται για τους αγαπημένους του φίλους από τη γειτονιά.

Τις ατέλειωτες νύχτες που πέρασαν μαζί, δεν είχε άλλον να τα πει. Παραμιλούσε στον ύπνο του, μα εκείνο ήταν βέβαιο πως του τα διηγιόταν. 
Γιατί, αυτό, δεν ήταν πια παγκάκι. Ήταν απάγκιο για όλους.  


48 σχόλια:

  1. Εδώ ισχύει αυτό που λένε: "και του χρόνου σπίτια μας".
    Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είναι άστεγος ένας άνθρωπος και μάλιστα χειμωνιάτικα.
    Απορώ πώς αντέχουν. Θαυμάζω ώρες-ώρες την ανθρώπινη φύση και τη δύναμή της. Πάντα (σχεδόν) αντέχει τις κακουχίες.
    Το θέμα βέβαια είναι όχι απλώς να αντέξει κάποιος τις κακουχίες, αλλά να τις παραμερίσει. Αυτό είναι το δύσκολο.
    Διότι απ' τα ψηλά στα χαμηλά είναι ένα τσιγάρο δρόμος.
    Απ' τα χαμηλά στα ψηλά είναι μια ζωή δρόμος.
    Αυτό το 'χει καταλάβει καλύτερα απ' όλους ο εορτάζων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες σχεδόν όλη η Ελλάδα ζούσε μέσα στις κακουχίες. Και επιβίωνε. Ο κόσμος σηκωνόταν νύχτα να πάει στο χωράφι με θερμοκρασίες μείον και γύριζε αργά το βράδυ κουρασμένος μα ήρεμος. Δεν είχε ηλεκτρικό, νερό τρεχούμενο, δρόμους, πρόνοια…
      Σήμερα που υποτίθεται βγήκαμε από εκείνο το χάλι προσπαθούν να μας επιστρέψουν. Και δεν είμαστε μαθημένοι για να αντέξουμε!
      Κάτι μου λέει πως θα αντέξουμε. Όχι λόγω dna και αηδίες, αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς.

      Διαγραφή
  2. Δεν ξέρω τι να πω...
    Προσπαθώ να κάνω ότι περισσότερο μπορώ, γιατί εγώ φταίω που είναι εκεί αυτός ο άνθρωπος και όχι στο σπίτι του!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού προσπαθείς και κάνεις ότι περισσότερο μπορείς, τότε σίγουρα δεν είσαι από τους φταίχτες.
      Αυτοί που πραγματικά φταίνε σφυρίζουν αδιάφορα και κοιτάνε να στέλνουν στα παγκάκια περισσότερους.
      Πιστεύω πως μια σακουλίτσα με κάποια απαραίτητα (κάλτσες, κασκόλ, σαπούνι, κονσέρβες, κουβέρτα κλπ) και ένα ζεστό χαμόγελο μπορούν να προσφέρουν πολλά. Και να επαναλαμβάνεται όσο πιο συχνά γίνεται. Συγγνώμη που θα το πω, έχω γίνει δύσπιστος. Δεν εμπιστεύομαι κάτι κούτες με τρόφιμα που μαζεύονται στα σούπερ μάρκετ. Δεν κόβω το λαιμό μου πως καταλήγουν στους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη και όχι ξανά στα ράφια. Ίσως (και μακάρι να) έχω άδικο.
      Καλό σου βράδυ Έλενα και μια όμορφη εβδομάδα να έχεις.

      Διαγραφή
  3. Ξέρω τσαγκάρηδες που "άνοιξαν οι δουλειές" από τότε με την κρίση, γιατί οι περισσότεροι κάνουν διορθώσεις και δεν αγοράζουν πια καινούργια παπούτσια. Ανέλπιστο "καλό" για αυτό το επάγγελμα η κρίση.....

    Έλενα, μη νιώθεις τύψεις, δεν φταίμε εμείς οι πολίτες για όλα, ας μην μας παραμυθιάζουν άλλο πια!

    Φιλάκια τύπε! χχχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω στην απάντηση που έδωσες στην Έλενα, θα διαφωνήσω στο πρώτο. Αυτοί που αναφέρεις στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι τσαγκάρηδες. Παιδαρέλια των 20-30 χρονών δεν μπορεί να γνωρίζουν την τέχνη. Επιδιορθώσεις ξέρουν μόνο να κάνουν. Ρώτα τους αν ξέρουν να κατασκευάζουν παπούτσι και θα πειστείς.
      Ο πατέρας μου υπήρξε για περίπου 60 χρόνια τσαγκάρης, μάστορας από τους λίγους και σίγουρα από τους ελάχιστους εν ζωή. Γνωρίζει το παπούτσι από το Α ως το Ω. Να σου φτιάξει γόβα χειροποίητη που θα έδινες 500ρικο (αν είχες) στα "καλά" μαγαζιά για να το πάρεις.
      Φιλιά δεν στέλνω γιατί με πούλησες για τον άλλο τον πως τον λένε.

      Διαγραφή
    2. Επειδή γνώρισα κάποιον τσαγκάρη μεσήλικα και διατηρεί πολύ καλά ακόμα τη δουλειά του (και την έχει μάθει και στα παιδιά) γι' αυτό έφερα το παράδειγμα και μου έχουν πει και κάποιοι άλλοι γνωστοί για κάποιους τσαγκάρηδες που ξέρουν. Το επάγγελμα δεν έχει λεφτά εννοείται, απλά έχουν πολλούς πελάτες που διορθώνουν τα...αδιόρθωτα παπούτσια, γιατί δεν έχουν χρήμα για καινούργια. (κι απλά δεν κλείνουν τα μαγαζιά τους)

      Φέρε τα φιλιά μου πίσω ωρέ! Θα τα στείλω εκεί "στον πως τον λένε" να πιάσουν τόπο! Χα!

      Διαγραφή
    3. Το επάγγελμα είχε λεφτά τη δεκαετία του ’80. Πριν υπήρχε γενική φτώχεια, μετά άρχισαν οι αθρόες εισαγωγές (ΕΟΚ βλέπεις!) από Ιταλία κυρίως που είναι η Νο1 χώρα παγκοσμίως. Όλα τα φιγουρίνια (περιοδικά για το παπούτσι με νέα σχέδια, χρώματα, τάσεις κλπ) ιταλικά είναι. Θυμάμαι είχα διαβάσει τότε για ένα ιταλικό εργοστάσιο με παραγωγή 25.000 ζευγάρια την ημέρα! Νούμερα ασύλληπτα για την εποχή μα και για σήμερα.

      Αργότερα άρχισαν οι εισαγωγές των κινέζικων που είναι εντελώς ξεφτίλα. Μια φορά και πέταμα. Θυμάμαι μια φορά το 1991 (μητσοτάκειες φτώχειες!) που κάποια κυρία έφερε στο εργοστάσιο ένα ζευγάρι για επισκευή. Το δέχτηκε ο πατέρας μου, ο οποίος δεν έκανε επισκευές (δεν είχε τον χρόνο) επειδή ήταν γειτόνισσα και πελάτης. Το ζευγάρι αυτό το ‘αναγνώρισε’. Το είχε φτιάξει πριν από 10 χρόνια και "ζούσε ακόμη". Είχε φορεθεί επί μια δεκαετία και άντεχε.
      Άντε σήμερα να βρεις παπούτσι με τέτοια αντοχή.
      Γι’ αυτό και ο πατέρας μου δεν έκανε λεφτά. Έφτιαχνε παπούτσια που άντεχαν, όχι ξεφτίλες!

      Επιστροφές δεν κάνουμε. Ας πρόσεχες!
      Δύο ΧΑ

      Διαγραφή
  4. Γεια σου, Πέτρο!....
    Αντί γι σχόλιο ένα απόσπασμα από σχετικό ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη που ανάρτησα κι εγώ στο μπλογκ μου πριν καιρό:

    -Νάνος Βαλαωρίτης, «Άστεγος ο μέγας»

    «… Δε θέλω λεφτά, συμπόνια, λύπη
    δεν θέλω περιφρόνηση- μάλλον
    επιθυμώ να προκαλώ την αηδία
    να με σιχαίνονται και να μ’ αποφεύγουν
    να κάνω οτιδήποτε να με ξεφορτωθούν
    τους εκνευρίζει το θέαμα της απλυσιάς
    τα βρόμικα ρούχα που φοράω
    η μυρουδιά που αποπέμπω
    είμαι ένας αποδιοπομπαίος τράγος
    το περίσσευμα του καπιταλιστικού θαύματος
    το σκουπίδι της πλουτοκρατίας…
    Δεν έχω μίσος για κανένα- δεν
    είμαι επαναστάτης- είμαι μια περίπτωση
    ένα σύμπτωμα- μια κακή σύμπτωση-
    όταν μ’ έδιωξε η σπιτονοικοκυρά μου
    δεν είχα πού να πάω- ήμουν απένταρος
    έμεινα στο δρόμο με μια βαλίτσα
    κανένας δεν είχε χώρο να με βολέψει
    ούτε για μια νύχτα- τα άσυλα
    ήταν γεμάτα- δεν με δεχόντουσαν
    η πρώτη νύχτα ήταν δύσκολη
    όμως το ξημέρωμα ήταν ωραίο
    έκανα γυμναστική στο πεζοδρόμιο
    στο συσσίτιο των απόρων μου δώσαν
    ένα πιάτο φαΐ- δεν έμοιαζα ακόμα
    άστεγος- και με κοίταζαν με υποψία…
    Κανένας δε μου δίνει δουλειά-
    έχω τα χάλια μου- βρέχει-
    χιονίζει-φυσάει- δεν έχω
    μέρος να ζεσταθώ- προχτές
    βρήκα έναν σκύλο αδέσποτο
    του ‘πα «θες να γίνω το αφεντικό σου;»
    κούνησε την ουρά του, έσκυψε
    το κεφάλι του και μου ‘γλειψε τα παπούτσια
    εντάξει φίλε- θα κάνουμε παρέα
    βρήκα ένα λουρί και τον έδεσα
    μαζί ζεσταθήκαμε κείνη τη νύχτα
    την επόμενη μέρα τον έλυσα
    να τρέξει- μου ‘φερε έναν άλλο σκύλο
    με τους δύο αυτούς δεν έχω ανάγκη
    από κουβέρτα- όταν βρέχει
    χιονίζει, φυσάει και βροντάει.
    Ζαρώνουμε και οι τρεις σε μια γωνιά…»
    (Νάνος Βαλαωρίτης, «Άστεγος ο μέγας», Ύψιλον/βιβλία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Γιάννη για το ποίημα. Μου άρεσε πολύ.
      Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή
  5. Δεν ξέρω αν το είχες διαβάσει, πέρσι το είχα γράψει
    αφιέρωμα σε ΄όλους όσους δεν έχουν πια σπίτι.
    Η άστεγη

    Νύχτα δίχως φεγγάρι με σιγαλιά

    πηχτό σκοτάδι και στα σκαλιά
    άστεγη κούρνιασε και τουρτουρίζει
    άδεια η κοιλιά της που γουργουρίζει.

    Τύχη βουνό όταν δεν πεινάει
    και της λαχαίνει κάτι να φάει,
    αραιά και που κανένα μπάνιο
    σαν να της έτυχε λαχείο σπάνιο.

    Παρέα αχώριστη η ελπίδα μόνο
    να της γλυκαίνει λίγο τον πόνο
    που άστεγη μόνη της περιπλανιέται
    σέρνει το μπόγο της και τυραννιέται.

    Παραμιλάει μέσα στον ύπνο της
    και βλέπει όνειρο, ότι το δείπνο της
    είχε εδέσματα και γαλλικά κρασιά
    γύρω της πλούτος και ξενοιασιά.

    Αυτή στο κέντρο κομψή και φίνα
    ντυμένη επίσημα με οργαντίνα
    κολιέ, βραχιόλια κι άλλα στολίδια
    και τα δυο χέρια της με δαχτυλίδια.

    Και όταν έληξε αυτή η δεξίωση
    βρέθηκε πάλι στην εξαθλίωση
    με τρυπημένο το ένα σανδάλι
    και σκαλοπάτι για προσκεφάλι.

    Σφάλισε πάλι σφιχτά τα μάτια
    να ονειρευτεί ψηλά παλάτια
    που η ζωή σκληρά της στέρησε
    και τα όνειρά της σαν χάρος θέρισε.

    Μα ίσως το χάραμα η μοίρα αλλάξει
    και απ’ τη φτώχεια της την απαλλάξει
    και ίσως τότε να μην πεινάει
    να ‘χει και κάποιον να την συμπονάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το είχα διαβάσει Φλώρα και μου άρεσε πολύ.
      Μου αρέσουν τα ποιήματα που μπορώ και καταλαβαίνω.
      Κάτι άλλα που γράφουν οι 'ποιητές' διανοούμενοι του σήμερα, δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω.
      Σε ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  6. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε, Πέτρο!!!
    Πήγαμε να ξεφύγουμε λίγο με της σταρ μας την ανάρτηση σήμερα, όμως η πραγματικότητα είναι εδώ και δεν το κουνάει ρούπι!!!
    Ξέρεις, ακούω πολλούς που λένε να χιονίσει, γιατί θα είναι υπέροχα, μα αμέσως ο νους μου πάει σε όλους τους άστεγους συνανθρώπους μας κι εύχομαι να φάνε τη γλώσσα τους μ' αυτό που λένε!!!
    Πάλι τον εαυτό του σκέφτεται ο καθένας απ' αυτούς και τίποτε άλλο...
    Λυπάμαι πραγματικά!
    Καλή σου εβδομάδα!
    Γλαύκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω την αμαρτία μου; Πρωτοχρονιά θα βρεθώ Αττική σε ξαδέλφια μου που μένουν στους Θρακομακεδόνες και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "Ωραία! Θα δούμε επιτέλους χιόνια!". Έχω να πατήσω χιόνι πάνω από 20 χρόνια, τα δε παιδιά μου δεν το έχουν δει ποτέ. Αναλογιζόμενος τα τεράστια προβλήματα του ελληνικού λαού, το κομμένο ρεύμα, την καύση οποιοδήποτε ξύλου - ακόμη και βλαβερού για την υγεία και κύρια τους αστέγους, συνειδητοποίησα το βλακώδες της σκέψης μου.
      Έχω σκοπό να κάνω κάτι για τους αστέγους (έχω ήδη κανονίσει) και θα προσπαθήσω στο μέλλον να μη σκέφτομαι τόσο εγωκεντρικά.
      Καλή εβδομάδα να έχεις.
      (στην άλλη δεν μιλάω)

      Διαγραφή
    2. Μη νομίζεις κι εγώ είμαι αυστηρή κάποιες φορές με τους άλλους και με τον εαυτό μου βέβαια.
      Είναι ανθρώπινο να επιθυμείς κάτι το οποίο δεν το έχεις απολαύσει παρά ελάχιστες φορές στη ζωή σου και να ξεχνάς για λίγο τον πόνο του άλλου.
      Σκέφτηκες όμως να δράσεις για τους άστεγους, ενώ εγώ απ' την άλλη δεν έχω κάνει τίποτα πέρα από το να τους σκέφτομαι...
      Γλαύκη

      Υ.Γ.
      Μίλα, Πέτρο μας, του κοριτσιού!! Κρίμα είναι!!
      Εκείνη σου μιλάει!! Δε το λυπάσαι;;;

      Διαγραφή
    3. Και μετά λέει εμένα ζηλιάρα ο παλιοακυβέρνητοςτύπος!!!! :))

      Διαγραφή
    4. @Γλαύκη
      Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Και τα "κάτι" όταν αθροιστούν γίνονται "πολλά". Μπορείς να απευθυνθείς σε υπηρεσίες του Δήμου, ή στην Εκκλησία, ή να ψάξεις στο Ίντερνετ για δράσεις που διοργανώνονται στην πόλη σου. Το "Χαμόγελο του Παιδιού" είναι μια καλή αρχή.
      Ξεκινώντας από εσένα μπορεί να πειστούν οι συγγενείς, συνεργάτες, φίλοι και γνωστοί να συνδράμουν, ο καθένας με ό,τι μπορεί. Αν δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα υπάρχει και η εθελοντική προσφορά, που είναι εξίσου πολύ σημαντική.
      Από εσένα μπορεί να ξεκινήσει ένας μικρός "πυρήνας" ευαισθητοποιημένων ανθρώπων. Δεν είναι μαγεία;

      ΥΓ: Όχι, είμαι σκληρό αντράκι. Αν τη δεις πουθενά να της πεις πως της αφιερώνω αυτό, ειδικά από το 0:47.

      Διαγραφή
    5. Γλαύκη κι εσύ αν τον δεις (σφύρα μου!!!) να του αφιερώσεις αυτό (έτσι, κομψά όπως "έμαθα" να κάνω παραπομπή!!) Το γουστάρει πολύ, το ξέρω:http://www.youtube.com/watch?v=_UIfWsRA1aA

      Διαγραφή
    6. Γλαύκη μου, τα παλιά χρόνια τους προδότες τούς λιθοβολούσαν. Αργότερα τους κρέμαγαν σε δέντρα και τους άφηναν καμιά βδομάδα για παραδειγματισμό.
      Κρίμα που αυτά τα έθιμα χάθηκαν στις μέρες μας :(((
      Αντί κρεμάλας αυτό.

      Διαγραφή
    7. Α, για να σας πω!!!!
      Γλαύκη και Γλαύκη... Ζήκος κατέληξα!!!!
      Ας ακούσει ο ένας τις αφιερώσεις του άλλου και μετά φιλιώστε...!!! Ναι;;;
      Άντε, καλά μου παιδάκια, Κέρμιτ και Πίγκυ!!!!
      Γλαύκη

      Διαγραφή
    8. ΓΛΑΥΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!
      ΠΟΥ ΠΑΣ;;;;; Πριν φύγεις, πες του κι αυτό και μετά άφησε τον να ζήσει με τις τύψεις του: http://www.youtube.com/watch?v=Ou2c62SiHvU !!!!!!!!!

      Διαγραφή
    9. Είπα κι εγώ! Θα περάσει βραδιά χωρίς Παντέλα;!
      Έχω αποκτήσει κι εκείνο το στερητικό σύνδρομο…

      Γλαύκη μου, ευχαριστώ για το "Κέρμιτ". Αν με φιλήσει και καμιά πριγκίπισσα μπορεί και να μεταμορφωθώ. Αλήθεια, τις χοντρές γουρούνες τις φιλάει κανείς;

      Αφιερωμάτων συνέχεια:
      Ακατανόμαστη, την ώρα που θα ακούς αυτό κοίτα τι σου στέλνω.

      Διαγραφή
    10. Πήγα να κάνω το καλό και την πάτησα!!!
      Τι την ήθελα την Μις Πίγκυ;;;;
      Συγγνώμη, Petroκόριτσο!!!
      Τους επέλεξα, γιατί τρώγονταν με παρόμοιο τρόπο...
      Αμάν κι εσύ βρε Πέτρο, έτοιμη την έχεις την απάντηση!!!!
      Γλαύκη

      Διαγραφή
    11. Γλαύκη, πες του πως αυτό το ζεϊμπέκικο το είχα χορέψει μια φορά και να μην πάει να με τουμπάρει τώρα με τέτοια κόλπα!! Έχει αρχίσει και λυγίζει, φως-φανάρι!! (Στο μεταξύ, παραείναι..σκυλοτράγουδα τα γούστα του, αλλά αυτό μην του το πεις!) Κι επίσης πες του και καληνύχτα κι όνειρα γλυκά!! :))

      Διαγραφή
    12. Σύμφωνα με πληροφορίες μου, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
      Πάω να την πέσω πριν αρχίσει τις απαντήσεις και την πληρώσει η γυναίκα μου.

      Διαγραφή
    13. Αποστολή εξετελέσθη!!!!
      Καλό σας βράδυ!
      Γλαύκη

      Διαγραφή
    14. Χαχα!
      Σκυλοτράγουδα εγώ;!
      Απαντάω στη γλώσσα της μπας και καταλάβει.
      Από Vivaldi και πάνω μάτια μου!
      Αλλά τι σου λέω τώρα...

      Διαγραφή
  7. Σε αφήνω για εργασία αύριο!
    Έχω ένα κεφάλι ζαλισμένο ....
    Εσύ κοιμάσαι τώρα... Εγώ ξενυχτώ γιατί δεν με φτάνουν οι ώρες της ημέρας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καθόλου κι έχει συνέχεια μόλις απαντήσω στα σημερινά μου σχόλια :)
      Αλλά τουλάχιστον το διασκεδάζω :)))
      Καλησπέρα!
      Θα ξαναέρθω!
      Μου αρέσει να ξαναέρχομαι :) αχαχα!

      Να τα βλέπει αυτά ο Μαζεστίξ!

      Διαγραφή
    2. Έχετε καταντήσει όλοι "Ζήκοι". Πάτε κι έρχεστε πέρα-δώθε. Απ’ την άλλη το κόλλησες;
      Μαζεστίξ … Μαζεστίξ … Τι είναι αυτό; Μακαρόνια;

      Διαγραφή
  8. Λυπαμαι πολυ για αυτους τους ανθρωπους...
    Στη δικη σου ομως ιστορια ενα πραγμα δεν το κατανοω...
    Αφου εχει μια κορη και μαλιστα ειναι σε καλη κατασταση, γιατι της το κρυβει; Ποτε δεν το καταλαβα αυτο και το εχω ακουσει πολλες φορες... Φοβουνται οτι γινονται βαρος. Μα βαρος; Ο γονιος στο παιδι; Πως ειναι δυνατον να εχεις οικογενεια και να προτιμας το δρομο απο το να στραφεις στην οικογενεια σου, ωσπου να ορθοποδησεις;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προβλήθηκε πρόσφατα μια έρευνα για τους αστέγους και σε όλες τις ιστορίες παρουσιάστηκε το ίδιο μοτίβο. Το οικογενειακό περιβάλλον αγνοεί, ή και αν γνωρίζει δεν κάνει τίποτα για να διορθωθεί η κατάσταση. Περισσότερο μου έκανε εντύπωση η ιστορία ενός αγιογράφου (!), όπου στα 65 του διατηρεί απ’ όσο είπε άριστες σχέσεις με τον 30χρονο γιό του αλλά δεν θέλει να του διασαλεύσει την οικογενειακή γαλήνη και δεν πηγαίνει να μείνει μαζί του. "Κατοικεί" σε παγκάκι πλατείας για πολλούς μήνες τώρα περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να ξεκινήσει η καταβολή της σύνταξης για να …επαν-εκκινήσει.
      Δεν μπορώ να γνωρίζω αν είναι αλήθεια, θεωρώ πως στην περίπτωση που είναι, ο γιός θέλει πολύ ξύλο!
      Πίσω από κάθε άστεγο κρύβεται συνήθως ένα μεγάλο δράμα και δεν υπάρχουν εύκολα λόγια για να το περιγράψουν.

      Διαγραφή
    2. Ούτε εγώ μπορώ να κατανοήσω αυτό .... ότι δεν θέλουν να γίνονται βάρος!
      Βάρος ο γονιός; Που μας έδωσε τα πάντα; Εικόνισμα τους κάνω!
      Δεν θα άφηνε με τίποτα την κατάσταση ως εκεί...
      Από την άλλη.... δυο χρόνια κι όλη η επικοινωνία ένα γράμμα;
      Το κείμενο όμως σαν κείμενο...σπαρακτικό!
      Σε ευχαριστούμε Πέτρο μας!
      :))

      Διαγραφή
    3. Το παραπάνω κείμενο είναι μια σταγόνα δάκρυ στον ωκεανό της θλίψης.
      Αν πας να μιλήσεις και κυρίως να ακούσεις αυτούς τους ανθρώπους γράφεις βιβλία. Το θέμα είναι πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε εύκολο τον κακό λόγο. Λέμε "κάπου θα φταίει κι αυτός. Κάπου έκανε τα λάθη του. Γι’ αυτό κι εγώ παλεύω για να μη του μοιάσω".
      Δεν λέω, ίσως πολλοί να έφταιξαν, αλλά μέσα στον αρμαγεδδώνα που ζούμε τα τελευταία χρόνια θα έχουμε κι εμείς εντοπίσει στον εαυτό μας πράγματα/ανέσεις που χάσαμε και θεωρούσαμε αυτονόητα. Είναι τώρα οι ώρες να παραστήσουμε τους σοφούς και να μείνουμε στα "σιγουράκια" που δεν ξέρουμε καν αν είναι;
      Ακόμη κι αν θεωρήσω πως σού είναι βάρος ο άνθρωπος που σε έφερε στον κόσμο, μπορείς να φροντίσεις να του πληρώνεις το ενοίκιο σε ένα μικρό δωμάτιο 5Χ5 για να μη τον πεθάνει το κρύο. Ούτε στοιχίζει ένα πιάτο φαγητό. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες του κ#λου από ανθρωπάκια.

      Διαγραφή
    4. Χαίρομαι που συμφωνούμε λοιπόν!
      Καλησπέρα από τη Μαραθωνοδρόμο της μπλογκογειτονιάς !!!
      Και πάω στρεγκλίζοντας απόψε να ξέρεις!
      Λίγο νερό ρε παιδιά!!!

      Διαγραφή
    5. Περιμένω ακόμα τη φόρα σου στο Συμπόσιο να ξέρεις!
      Εσύ κι η Πέτρα έχετε μείνει να κάνετε τη διαφορά μάλλον!
      Κοίτα να δεις που θα κάνετε κι εντύπωση στο τέλος!

      Διαγραφή
    6. Μαραθωνοδρόμε, λεκάνη με χλιαρό αλατόνερο και τα πόδια μέσα.
      Μια φορά το έκανα αυτό - τότε που η φιλενάδα σου με έκανε να τρέχω - και ορκίστηκα να μην επαναληφθεί. Όχι τίποτε άλλο, δεν έκανε καλό το αλάτι στο κεφάλι μου.

      Διαγραφή
    7. Για το Συμπόσιο: με μια πρώτη ματιά είδα πολλές αξιόλογες (ίσα ρε Βέλτσο...!) προσπάθειες. Απόψε θα κάνω (θριαμβευτική) εμφάνιση για να πάρω όλο το χειροκρότημα.

      Διαγραφή
  9. Πολύ δυνατό το κείμενό σου δεν σε είχα διαβάσει σε κάτι τέτοιο.
    Δυστυχώς φοβάμαι πως σιγά-σιγά θ'άναγκαστούμε να χάσουμε πολλά απ'τα "αναγκαία¨καλά!
    Απορώ μέχρι που μπορεί να φτάσει η κατάντια μας για ν'αντιδράσουμε??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελευταία βρίσκομαι στη φάση *σιχάθηκα πολιτικούς και πολιτική, άντε να δούμε πιο πέρα*.
      Θα αντιδράσουμε μόλις ο φρέντο ξεπεράσει τα 5 ευρώ. Ε, αυτό δεν θα το αντέξουμε!

      Διαγραφή
  10. Θα έκανα την ίδια ερώτηση με την BUTERFLEY,δηλαδή γιατί όταν υπάρχει παιδί δεν μπορεί να βοηθήσει έναν γονιό. Μάλλον είναι το θέμα της ντροπής, της χαμένης περηφάνιας ,της αίσθησης της προσωπικής αποτυχίας που δεν τους επιτρέπει να απευθυνθούν στα παιδιά τους.
    Ότι και να υπάρχει πάντως πίσω από την κάθε περίπτωση είναι ανεπίτρεπτο την σημερινή εποχή να ζούνε άνθρωποι στα παγκάκια.
    Καλό σου βράδυ Πέτρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και δεν είναι ο κανόνας τα παιδιά να εγκαταλείπουν εντελώς τους γονείς τους. Αν αυτό συνέβαινε δεν θα μας ‘έφταναν’ τα παγκάκια. Για να υπάρχουν όμως άστεγοι υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις.
      Αν εξαιρέσεις τους γονείς-τέρατα (αν υπάρχουν τέτοιοι) δεν μπορώ να βρω δικαιολογία για να αφήνουν τα παιδιά τούς γονείς τους να πεθαίνουν στο κρύο.
      Καλό βράδυ xristinακι.

      Διαγραφή
  11. Πέτρο τα παγκάκια που δεν ξηλώθηκαν (ακόμα) απ' τον Καμίνη, είναι πλέον απρόσιτα. Περνάει η αστυνομία το βράδυ και τους κάνει έξωση κι από κει. Ίσως να έχεις διαβάσει για τον άστεγο του Κολωνακίου... Αν όχι, διάβασε για να πάρεις μια γεύση απ' τα κατορθώματά μας!
    "Ανάπλαση πλατείας" το λένε. Ανακύκλωση βλακείας το λέω. Κρύβουμε το πρόβλημα κάτω απ' το χαλάκι να μη φαίνεται.
    Και από Τετάρτη προβλέπεται χιονιάς. Και κάποιοι χαίρονται...
    Καλό βράδυ Πέτρο.
    Αυτό που έγραψες, με συγκίνησε πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία καλησπέρα.
      Είχα διαβάσει πριν από κανα δίμηνο για τον γέροντα άστεγο του Κολωνακίου και την ‘έξωση’ που του έγινε. Λίγες μέρες αργότερα διάβασα ότι μετά την κατακραυγή των Αθηναίων οι Αρχές επέτρεψαν στο γέροντα να επιστρέψει στη ‘θέση’ του. Από τότε δεν διάβασα κάτι καινούριο. Βέβαια δεν είναι λύση το παγκάκι, όσο περιποιημένο κι αν το έχει. Εύχομαι λοιπόν να έχει βρεθεί κάποιο κατάλυμα και γι’ αυτόν, τώρα που ο καιρός αγρίεψε.

      Δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερος τίτλος από αυτόν: "Ανακύκλωση βλακείας". Έφτασαν τον κόσμο στο τελευταίο σκαλί και συνεχίζουν απτόητοι. Μη έχοντας τίποτα χειρότερο να του κάνουν ανακυκλώνουν τη βλακεία τους!

      Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όμως, μιλάς κι εσύ που για να σε διαβάσουμε παίρνουμε πρώτα αγκαλιά τα χαρτομάντιλα;

      Διαγραφή
  12. Για να είμαι ειλικρινής αυτή η πραγματικότητα με ξεπερνάει ως άνθρωπο! Ώρες ώρες δεν μπορώ να τη διαχειριστώ. Στο μεταξύ οι άνθρωποι που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα ή δεν τα καταφέρνουν αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο (και που ν' αρχίσουν οι πλειστηριασμοί!). Προχθές έβλεπα στην τηλεόραση μια γυναίκα που δεν μπορούσε να πληρώσει το ρεύμα της. Το σπίτι της ένα μοντέρνο αστικό σπίτι με ωραία κουζίνα, inox συσκευές και μαγείρευε στο γκαζάκι! Ήταν τόσο άτοπη, τόσο παράλογη η εικόνα! Είδα και τον αγιογράφο και τους άλλους άστεγους...Θαυμάζω την αξιοπρέπειά τους!
    Κι αν δεν υπήρχε η οικογένεια και οι φίλοι τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα για πολλούς περισσότερους. Κι αφού δεν υπάρχει κράτος, μόνοι μας πρέπει να σωθούμε και να σώσουμε και κανέναν άλλο μαζί μας. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ακριβώς επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι αξιοπρεπείς και δε θέλουν να γίνονται βάρος, δε ζητάνε βοήθεια. Εμείς πρέπει να πάμε σ' αυτούς! Πέτρο, όταν γίνει αυτό που ετοιμάζεις, πες μας λεπτομέρειες. Ως τώρα βοηθάω διακριτικά συγγενείς, φίλους και γείτονες που ξέρω ότι έχουν ανάγκη. Δεν ξέρω πως να κινηθώ ευρύτερα, το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να κινηθώ, γιατί είμαστε μόνοι μας και γιατί είμαστε άνθρωποι. Καληνύχτα!

    (Σου ταιριάζει κι ο αφηγηματικός τρόπος γραφής. Μαζεστίξ...εεεεε.....Πέτρο, Πέτρο!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία μου ποτέ δεν υπήρχε κράτος. Αυτά συμβαίνουν αλλού κι όχι εδώ. Τα χρόνια που υπήρχε μια στοιχειώδης πρόνοια, αυτή προήρχετο από τις δικές μας εισφορές. Σήμερα, ακόμη κι αυτές τις στέλνουν στους δανειστές (τους).

      Μη φανταστείς πως ετοιμάζω κάτι σπουδαίο. Όλα αυτά τα χρόνια απλά έδινα τσάντες με ρούχα σε φίλη που τα πήγαινε σε φτωχιές οικογένειες του χωριού της. Την Πρωτοχρονιά θα βρεθώ στην Αθήνα και έχω κανονίσει να συναντηθώ με την Μαρία και να παρευρεθώ σε δράση που θα λαμβάνει χώρα εκείνες τις ημέρες. Μου έστειλε μάλιστα και λινκ με πληροφορίες. Ρίξε κι εσύ μια ματιά, παρόμοιες δράσεις θα βρεις και στην πόλη σου.
      Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή