Η Υγεία τον καιρό των μνημονίων

Πριν λίγες ημέρες νοσηλευόταν ο γιός μου στο νοσοκομείο. Οι ημέρες αυτές ήσαν από εκείνες – τις λίγες – που υποχρεώθηκα να αφήσω για λίγο το γραφείο και να αναζητήσω τους γιατρούς για να μάθω τι συμβαίνει.

Επειδή δεν τριγυρίζω χωρίς λόγο στους διαδρόμους του νοσοκομείου, μάλλον έχω χάσει αρκετά ‘επεισόδια’. Όλο το 8ωρο έχω μπροστά μου έναν υπολογιστή κι αυτός απέναντί του εμένα. Δεν πάω βόλτες, ούτε στο κυλικείο δεν πατάω να πάρω καφέ. Θα πρέπει να υπάρχει ειδικός λόγος για να αφήσω το γραφείο και να ανέβω στις κλινικές. Αυτό δηλαδή που έγινε πριν μια εβδομάδα.

Τις ημέρες αυτές συνάντησα διάφορες καταστάσεις και είχα παραστάσεις σχετικά πρωτόγνωρες. Ελάχιστοι (πια) εργαζόμενοι, συγκριτικά λιγότεροι ασθενείς, πολύ τρέξιμο, λιγότερη φασαρία. Παλιότερα έβλεπα τα κυλικεία γεμάτα κόσμο (και κάποιους υπαλλήλους, μονίμως τους ίδιους, να κάθονται και να χαζεύουν)  δυο-δυο τους τραυματιοφορείς να μεταφέρουν αρρώστους, τις νοσηλεύτριες να έχουν πιάσει ψιλοκουβέντα με άλλες, ασθενείς στα Εξωτερικά Ιατρεία να διαμαρτύρονται που καθυστερούν και δεν εξυπηρετούνται, προστριβές στα Επείγοντα κ.α.

Σήμερα πολλά από αυτά έχουν αλλάξει.

 

Είδα αρκετή απόγνωση ζωγραφισμένη στα μάτια των αρρώστων. Είδα γεροντάκια να μεταφέρονται από τους συγγενείς τους σε καρότσια και φορεία και να μη βγάζουν μιλιά. Κοιτούσαν το ταβάνι με ένα απλανές βλέμμα, δίχως να πολυκαταλαβαίνουν που βρίσκονται και που τους πάνε. Τους είδα στα φορεία στα Επείγοντα να περιμένουν υπομονετικά (;) το γιατρό να ανοίξει την πόρτα και να τους κάνει νόημα. Είδα νοσηλεύτριες να έχουν γίνει λάστιχο για να προλάβουν όσο γίνεται περισσότερα.

Υπάρχουν (όπως πάντοτε) και οι τεμπέληδες, αλλά πια είναι λιγότεροι και δεν πολυκυκλοφορούν για να μη γίνουν στόχος. Αλλά και για να μη χρειαστεί να εξυπηρετήσουν και σκυλομετανιώσουν που βγήκαν από την τρύπα τους.

Θα με ρωτήσεις “καλά ρε φίλε, νοσοκομείο είναι, πρώτη φορά τα βλέπεις;”. Όχι βέβαια. Στο νοσοκομείο πάνε οι γιατροί, οι νοσοκόμες και οι άρρωστοι. Κανείς δεν πάει για να περάσει την ώρα του. Οι πολίτες κάποιο σοβαρό λόγο θα έχουν για να το επισκεφθούν.

Δεν μιλώ γι’ αυτό.

Οι εργαζόμενοι που απέμειναν είναι πια ελάχιστοι – και αναφέρομαι σε αυτό που δουλεύω εγώ -, οι συνταξιοδοτήσεις πάρα πολλές χωρίς ΟΥΤΕ ΜΙΑ πρόσληψη, με αποτέλεσμα να έχουν απομείνει αρκετά λιγότεροι για να κάνουν πολύ περισσότερα.

Όποιος είναι απ’ έξω (και κουβαλάει πάνω του μερικά καντάρια βλακείας) θα απαντούσε «καλά σας κάνανε, μάθετε να δουλεύετε». Έχω ακούσει από διάφορους παρόμοια έξυπνα και βαρέθηκα να δίνω σημασία.

Η πλειοψηφία του κόσμου δείχνει περισσότερη υπομονή. Παρά το γεγονός ότι λόγω της έλλειψης προσωπικού ταλαιπωρούνται σχετικά περισσότερο, δείχνουν να αναγνωρίζουν την προσπάθεια και δεν ακούς εύκολα τη μεγάλη σαχλαμάρα «δούλευε ρε, σε πληρώνω».

Μιλούσα προχθές με μια Προϊσταμένη και σφίχτηκε το στομάχι μου. Μου είπε ότι όταν έρθει ο τραπεζοκόμος και μοιράσει τα φαγητά στους ασθενείς, στη συνέχεια αφήνει το τροχήλατο στο διάδρομο. Ο καθένας που τελειώνει το γεύμα του τοποθετεί το δίσκο στο τροχήλατο και σε καμιά ώρα έρχεται πάλι ο τραπεζοκόμος για να το επιστρέψει στην κουζίνα. Στο μεταξύ έχουν περάσει διάφοροι συγγενείς ασθενών (κυρίως από άλλες κλινικές) και έχουν πάρει τους δίσκους με τα αποφάγια των αρρώστων. Κάθονται στις καρέκλες και τρώνε τα υπολείμματα!

Που είναι αυτός ο μαλάκας που πανηγυρίζει πως μας έσωσε να του πω δυο λογάκια;

Το Σάββατο το πρωί που πήγα να δω το παιδί μου, μια άλλη νοσηλεύτρια μού εξιστόρησε τη μεγάλη ιστορία (=σκάνδαλο ολκής) με την TEVA.

Ποια είναι αυτή;

Πρόκειται για την ισραηλινή (τυχαίο;) πουστροεταιρεία-κολοσσό που μετά το νέο εφαρμοστικό νόμο για την Υγεία (ακριβέστερα: για το Θάνατο) προμηθεύει με τα δηλητήριά της ακόμη μία τριτοκοσμική (όπως την κατάντησαν) χώρα: την Ελλάδα.

Τα ‘φάρμακα’ της TEVA είναι χαμηλότατης ποιότητας (ο Λοβέρδος τα λέει γενόσημα) και παρασκευάζονται στα εργοστάσια που διαθέτει σε Ινδία, Κίνα, Ισραήλ, Πουέρτο Ρίκο και Μεξικό. Το μοναδικό κριτήριο των εγκληματιών που μας κυβερνούν είναι η φθηνότερη δυνατή τιμή, αδιαφορώντας εντελώς για την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του σκευάσματος. Αφού το είπε η τρόικα οι μαλάκες εσωτερικού έφτιαξαν νόμο και έδωσαν εντολή στους γιατρούς να συνταγογραφούν σκατά. Όποιος αρνείται να δηλητηριάσει το στομάχι του, ή τον άνθρωπό του, πληρώνει από την τσέπη του το φάρμακο που γιατρεύει.

Τα ‘φάρμακα’ της TEVA ακούγεται πως προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις στους ασθενείς. Όταν οι ασθενείς είναι χημειοθεραπευόμενοι μιλάμε απλά για …τάφο!

Και αυτό το λένε …Νόμος για την Υγεία.

Και αυτό το λένε …Κράτος Πρόνοιας.

Και αυτό το λένε …Πρωτογενή Πλεονάσματα.

Εγώ το λέω Σκατά στα Μούτρα τους!

Αλλά δεν είναι το θέμα μου οι δολοφόνοι της TEVA και οι εγκληματίες που τους μάζεψαν εδώ.

Το θέμα μου είναι αυτό που είδα να έχει αλλάξει στο νοσοκομείο.

Το θέμα είναι αν η αλλαγή είναι προς το καλύτερο.

Και η απάντηση είναι ΣΑΦΩΣ ΟΧΙ!

Όταν οι εργαζόμενοι (και αναφέρομαι στους πραγματικούς, όχι στους κοπρίτες) λιγοστεύουν, είναι περίπου αυτονόητο ότι οι υπηρεσίες θα είναι χαμηλότερης ποιότητας. Όταν τη νύχτα δουλεύει μια νοσηλεύτρια για 30 ασθενείς τι να προλάβει; Όταν λείπουν ακόμη και ορισμένα από τα βασικά υλικά ποιος την ‘πληρώνει’; Όταν οι γιατροί έχουν να πληρωθούν εφημερίες 4-6 μηνών, ποιος έχει απαίτηση να ‘σκιστούν’ στο τρέξιμο;

Όταν το ΔΝΤ επιβάλλει πτώχευση και αρχίζουν οι τρόικες και σουλατσάρουν στα κράτη, τα πρώτα που περικόπτονται είναι οι δαπάνες για Παιδεία και Υγεία. Αρχικά οι σπατάλες και στη συνέχεια και τα απαραίτητα. Δοκιμασμένη συνταγή των καθαρμάτων και αλάνθαστη. Οι λαοί νομίζουν ότι αυτοί οι δύο τομείς δεν αποτελούν πρώτες προτεραιότητες, ή, έστω, άμεσες ανάγκες τους και δεν αντιδρούν ακαριαία.

Όταν αντιδρούν είναι ήδη πάρα πολύ αργά. 

ΥΓ: Την τρίτη ημέρα που νοσηλευόταν ο γιός μου, ήρθαν οι νοσηλεύτριες και άλλαξαν σεντόνια. Αυτό που έστρωσαν στο στρώμα είχε ραμμένο επάνω το λογότυπο της ΑΝΕΚ LINES. Το είχα ακούσει εδώ και χρόνια ότι χάνονται πολλά (πάρα πάρα πολλά) σεντόνια ή μας επιστρέφουν άσχετα, γιατί αυτός που έχει πάρει τον διαγωνισμό και πλένει τον ιματισμό του νοσοκομείου, τον δίνει – χρησιμοποιεί - (εκμεταλλεύεται και κερδίζει;), σε πλοία και ξενοδοχεία. Απλά έτυχε να το δω και με τα μάτια μου.

Ζήτω ο ιδιωτικός τομέας (ένα κομμάτι του) που διδάχθηκε από την κρίση, σταμάτησε τις κομπίνες και έβαλε …μυαλό!