Λευκά γουρούνια VS μαύρου πρόβατου

“Μόνο εάν ανταποκρινόμαστε στις συνθήκες της παγκόσμιας αγοράς, μόνο τότε μπορούμε κάτι να προσφέρουμε στην ανάπτυξη. Και γνωρίζουμε ότι με ένα χρέος που υπερβαίνει ας πούμε το 80 ή 90% του ΑΕΠ, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου”.

Τάδε έφη η γερμανίδα φακλάνα καγκελάριος Α. Μέρκελ, μετά τη συνάντηση που είχε στο Βερολίνο με τον πρωθυπουργό της Ιρλανδίας. Αν αυτά τα είπε μπροστά στα μικρόφωνα, μπορώ να φανταστώ τι λέει κατ’ ιδίαν με τους υπουργούς και τους συμβούλους της.

Θυμήθηκα τη διαφήμιση: “το καταλάβατε ή θέλετε να κάνω και κακά;”.

Τα αναφέρω ως απάντηση σε όλους αυτούς που είναι απολύτως βέβαιοι πως με την ακολουθούμενη πολιτική δεν θα χρεοκοπήσουμε, θα βγούμε από το αδιέξοδο, η οικονομία μας βρίσκει το δρόμο της, τα μνημόνια είναι λύτρωση.

Αν ήμουν γερμανός αυτά θα πίστευα κι εγώ.

Πάντα αναρωτιόμουν πως διάολο γίνεται να ασχολούνται, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, όλοι αυτοί οι ηγέτες και ηγετίσκοι της Ευρώπης με την Ελλάδα και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

Και ποια δεν αντιμετωπίζει; θα ρωτήσει κάποιος. Το ‘χω πει και παλιότερα. Όποιος αναζητήσει να μάθει το χρέος της κάθε χώρας από αυτές που σήμερα μας κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο, θα εκπλαγεί. Αυτές που μας παρουσιάζονται ως «νοικοκυρεμένες» οικονομίες, με τάξη στα δημοσιονομικά τους και τα φορολογικά τους συστήματα, βρίσκονται στα ίδια αν όχι σε χειρότερα σκατά από εμάς. Αλλά, είπαμε, έψαχναν να βρουν ένα πρόβατο να το βάψουν μαύρο. Και το μέγεθος της Ελλάδας (αλλά κύρια το μέγεθος των πολιτικών της) ήταν το ιδανικό.

Κάποιοι που τσαντίζονται εύκολα με ό,τι κι αν διαβάσουν θα μου απαντήσουν: “τι μας λες ρε φιλαράκο; Αυτά τα χάλια τα δικά μας δεν τα έχει κανένας. Κοροϊδεύαμε εαυτούς και αλλήλους, τρώγαμε κοινοτικές επιδοτήσεις, ζούσαμε με δανεικά και ελπίζαμε αγύριστα, κάναμε ζωή που δεν αξίζαμε, φεσώναμε ασύστολα τις επόμενες γενιές, δεν παράγαμε τίποτα εκτός από χρέη, δεν δουλεύαμε…”

Κάπως έτσι εξακολουθεί το δούλεμα και πάει σύννεφο.

Ίσως αυτός που σκέφτεται έτσι να μην έχει δουλέψει ποτέ του και να ζούσε εις υγείαν των (υπολοίπων) κορόιδων. Τον καταλαβαίνω. Πρέπει να μάθει όμως να μη γενικεύει επειδή αυτό επιτάσσει ο ελάχιστος εγκέφαλος που κουβαλάει μαζί του. Ας πάει μια βόλτα στην επαρχία. Θα συναντήσει αγρότες που δουλεύουν τη γη όλη μέρα και ζουν χωρίς επιδότηση, ή με ελάχιστη που καλύπτει (και αν) τη χασούρα από τις θεομηνίες και τα ζιζάνια. Θα συναντήσει κτηνοτρόφους που περνάνε τη μέρα τους με τα ζώα και δεν ξημεροβραδιάζονται στα καφενεία αμπελοφιλοσοφώντας. Θα συναντήσει μικρές βιοτεχνίες και μεγάλες βιομηχανίες και θα μιλήσει με ανθρώπους που δουλεύουν σα σκυλιά για να φύγουν οι παραγγελίες και οι εξαγωγές στην ώρα τους.

Αλλά ας δεχτώ προς το παρόν ότι όλη η Ελλάδα υπήρξε ένα απέραντο τίποτα. Και ήρθε η παγκόσμια κρίση του 2008 απλά για να το επιβεβαιώσει.

Διαβάζοντας τα στοιχεία για την Ισλανδία, εκτός από τις σκέψεις που γεννιόνται μπαίνω στο πειρασμό να κάνω συγκρίσεις:

“Με βάση τους οικονομικούς δείκτες η Ισλανδία είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το ακαθάριστο κατά κεφαλή εισόδημα το 2007 ήταν $63.830 (4η χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο)”.

…..

“Το φθινόπωρο του 2008 η χώρα συμπαρασύρθηκε στη δίνη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης”.

…..

“Νωρίτερα, το εθνικό νόμισμα είχε δεχτεί ισχυρή επίθεση από κερδοσκόπους”.

…..

“Τo Νοέμβριο εγκρίθηκε η χορήγηση δανείου από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και από σκανδιναβικά κράτη προς τη χώρα. Οι διαμαρτυρίες ενάντια στην οικονομική κρίση συνεχίστηκαν και κορυφώθηκαν τον Ιανουάριο του 2009…

Υπό το βάρος της κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας, ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε…”

Πάσα ομοιότητα με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Και ας σημειωθεί πως η Ισλανδία εξάγει μόνο ψάρια. Αν αποτυπώσουμε τα εξαγώγιμα ελληνικά προϊόντα, η ανάρτηση θα καταντήσει σεντόνι.

Έλεγα λοιπόν ότι δεν κατανοώ πως γίνεται όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί, πρόεδροι και καγκελάριοι να ασχολούνται ολημερίς και ολονυχτίς με τη δική μας χώρα. Είπαμε, είχαμε και έχουμε αχρείους πολιτικούς, αλλά το να μας φορτώνουν και καμιά 200αριά ακόμη να μας κάνουν κουμάντο, πολύ πάει. Γιατί φτάσαμε στο σημείο υπουργοί και υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς και πρόεδροι επιμελητηρίων απ’ όπου γης να μασάνε καθημερινά την ελληνική τσίχλα.

Οι διάφοροι αυτόκλητοι σωτήρες μας είναι πολλοί. Άντρες και γυναίκες (και γκέι), νέοι και γέροι, οικονομολόγοι και μη, σχετικοί και άσχετοι. Στην ποδιά μας σφάζονται παλικάρια, όλοι διαγκωνίζονται ποιος θα μας πρωτοσώσει, ποιος θα μας σώσει καλύτερα, ποιος θα βρει την συντομότερη προς αυτό συνταγή, ποιος θα πει την πιο ευφάνταστη ατάκα για να βγει πρώτη μούρη στα διεθνή ΜΜΕ.

Να ρίξουμε κι εμείς μια ματιά και να τσεκάρουμε σωτήρες, που αντί να ασχολούνται με τις χώρες τους και τις δικές τους οικονομίες ασχολούνται με τη δική μας χώρα και την οικονομία της.

Ή μήπως μ’ αυτό τον τρόπο ασχολούνται άμεσα με τη δική τους;

- Η Άνγκελα Μέρκελ είναι η σημερινή καγκελάριος της Γερμανίας

- Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είναι ο σημερινός πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου

- Ο Χέρμαν βαν Ρομπέι υπήρξε πρωθυπουργός του Βελγίου μέχρι το Νοέμβρη του 2009, όπου και ανέλαβε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου

- O Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο υπήρξε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας μέχρι τον Ιούνιο του 2004, όπου παραιτήθηκε για να αναλάβει την προεδρία της Κομισιόν

- Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι η υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας

- Η Μαρία Φέκτερ είναι η υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας

- Η Γιούτα Ουρπιλάινεν είναι η υπουργός Οικονομικών της Φιλανδίας

- Ο Γκίντο Βεστερβέλε είναι ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας

- Ο Χανς - Γιόαχιμ Φούχτελ είναι υφυπουργός Εργασίας της Γερμανίας

Μαζί με αυτούς και άλλοι λιγότερο σημαντικοί ασχολούνται με την πάρτη μας. Και δεν το κάνουν από ιδιοτέλεια. Όχι! Από αγνό-άδολο ενδιαφέρον να μας βοηθήσουν το κάνουν.

Επίσης όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί και υπουργοί πρέπει να περάσουν το εκάστοτε πρόγραμμα της ελληνικής βοήθειας και την εκάστοτε δόση προς αυτήν από τα κοινοβούλια των χωρών τους. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι ως ακραιφνείς φιλέλληνες που είναι, δίνουν σκληρές μάχες, για να πείσουν ο καθένας μερικές εκατοντάδες συναδέλφων τους και τα υπόλοιπα εκατομμύρια του λαού τους.

Πραγματικά τους λυπάμαι. Και μαζί μ’ εμένα, παρακαλώ να τους λυπηθείτε όλοι σας. Αφήστε για λίγο κατά μέρος τα δικά σας προβλήματα και σταθείτε αλληλέγγυοι μαζί τους. Μπείτε για λίγο στη θέση τους. Αισθανθείτε την αγωνία τους, τον ιδρώτα του προσώπου τους, το γεμάτο αγωνία βλέμμα τους, την ταχυπαλμία που τους έρχεται και μόνο στην ιδέα πως μπορεί να μην πειστούν οι άλλοι.

Και τότε όλοι θα αντιληφθείτε το μέγεθος της ειλικρίνειας που έχουν τα λόγια τους, όταν μας λένε πως θα κάνουν τα πάντα (δηλαδή;) για να μη βγει η Ελλάδα από το ευρώ, αλλά δεν μπορούν να την εμποδίσουν να το κάνει με δική της απόφαση.

Το παραμυθάκι τελειώνει όταν θελήσει κάποιος να ενημερωθεί για το πόσες δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια (έως δισεκατομμύρια, σύμφωνα με τη Γερμανική Bild) έβγαλαν και βγάζουν όλοι αυτοί (οι χώρες τους) από την ελληνική κρίση. Σε διαφορετική περίπτωση, στα δικά τους κοινοβούλια θα τους είχαν κρεμάσει απ’ τα τσιγκέλια…

Α, μη το ξεχάσω, θέλω να απαντήσω στις μαλακίες της Μέρκελ με μια ερώτηση: Οι ΗΠΑ με χρέος στο 105,1% επί του ΑΕΠ (στοιχεία Eurostat) ή 102,9% (στοιχεία ΔΝΤ) σε ποια χώρα προτίθενται να παραχωρήσουν την ανεξαρτησία τους;;;