Στο προσκεφάλι

Γιατί μάτια μου βιάζεσαι την πόρτα σου να κλείσεις

καθόλου δεν σε χάρηκα και θες να μου μισέψεις;

Μέρες γιορτής που έζησα απ’ όταν είδες ήλιο

μην τις στερείς στη μάνα σου που φυλαχτό της σ’ έχει

Σε κράτησα στην αγκαλιά σε βύζαξα αγάπη

σε φίλεψα δάκρυ χαράς, λύπης για σε δεν είχα.

Τ’ άσπαρτο κεφαλάκι σου όπου δεν έχει στάχυα

βάστηξα στα δυό μου χέρια σαν εκκλησιάς καντήλι

Τα άστρα σε ζηλέψανε που είχες ξεχωρίσει

να πας κοντά τους λαχταρούν, σε ικετεύω, όχι.

Εσύ κάνεις τον πόλεμο κι εγώ γεμίζω τ’ όπλο

θ’ ανέβουμε στο ύψωμα, τσάκισε τον εχθρό σου

Μείνε κοντά μου, σώσε με, φύσηξέ με στο στόμα

δωσ’ μου ανάσα λύτρωσης πριν στο βυθό κατέβω.

Σαν μου πονάει η ψυχή κι αναπαμό δε βρίσκει

μόνο εσύ σταυραετέ κρατάς το γιατρικό της

Σκίσε το εισιτήριο ταξίδι δεν θα κάμεις

και πες στους άλλους άγγελους να μη σε περιμένουν.

Θεέ σπλαχνίσου τον βλαστό άσε να τον ποτίσω

σαν βγάλει ρίζες και κλωνιά τότε καν’τον δικόν σου

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 12^ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας.

 

* Αφιερωμένο στα παιδιά όλου του Κόσμου που καθημερινά ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά στα Ογκολογικά Νοσοκομεία.