LIEBSTER BLOG AWARD

Πάλι με χώσανε σε παιχνίδι. Είδαν ότι είμαι καλό παιδί και δεν λέω ποτέ όχι και με εκμεταλλεύονται. Κατάλαβες φίλε μου; (μη γελάς σε βλέπω)

Οι όροι του παιχνιδιού είναι:

α) να απαντήσεις σε 10 ερωτήσεις

β) να δώσεις τη σκυτάλη σε 10 blogs

γ) τα blogs να μην έχουν πάνω από 200 οπαδούς

Υπεύθυνη για όσα θα διαβάσεις παρακάτω είναι η αγαπημένη μου Σταυρούλα του st-dekouloupapadimitriou.blogspot.gr που μου έστειλε την πρόσκληση.

Ξεκινώντας από το τέλος:

γ) Οπαδούς δεν έχω (όχι 200, κανέναν), γιατί δεν είμαι ούτε κόμμα, ούτε ποδοσφαιρική ομάδα. Αν εννοούμε λιγότερα από 200 φιλικά blogs, τότε μέσα είμαι. Παρά τα 5 χρόνια που κουβαλάει στην πλάτη του αυτό το blog, τα μέλη του είναι λιγότερα από 150 με επιλογή του διαχειριστή της πολυκατοικ… με επιλογή της αφεντομουτσουνάρας μου. Μερικοί εξ αυτών ούτε καν είναι από Ελλάδα, ούτε καν διαβάζουν τι γράφω αφού δεν θα καταλάβαιναν λέξη. Ευτυχώς γι’ αυτούς. Και δυστυχώς για τους υπόλοιπους που με ανέχονται.

β) Αυτό το παιχνίδι είναι μερικών ημερών και πάει από χέρι σε χέρι. Ως εκ τούτου αδυνατώ να γνωρίζω ποιοι ήδη έχουν συμμετάσχει ή κληθεί να συμμετάσχουν. Οπότε για να μη τα κάνω σαλάτα δεν το δίνω σε κανέναν. (Μοναχοφαγάς παιδάκι μου)

α) Οι 10 ερωτήσεις (και αντίστοιχα οι απαντήσεις) είναι:

1. Έχετε σκεφτεί ποτέ να αλλάξετε το όνομα του blog σας;

Όχι ποτέ! Αυτό το brand name μου το ζητάνε και από το Ντουμπάι, ενώ έχω προσφορές και από ένα παιδικό σταθμό της Ηγουμενίτσας. Στις συζητήσεις είμαστε και θα το αλλάξω μόλις το πουλήσω σε καλή τιμή. Ύστερα το blog θα μετονομαστεί σε ta_konomisa.blogspot.gr.

2. Πόσο έχει αλλάξει η κάθε σας μέρα από τότε που πατήσατε για πρώτη φορά το πλήκτρο Δημοσίευση;

Α, πολύ. Καθημερινά ζω με την αγωνία πότε θα έρθουν να με τσιμπήσουν είτε από την Ασφάλεια και να μου περάσουν χειροπέδες, είτε από το Δαφνί και να μου φορέσουν εκείνο το πουκάμισο που κουμπώνει ανάποδα.

3. Όταν δεν έχετε έμπνευση, που καταφεύγετε για να την βρείτε και να αλλάξει η διάθεση σας;

Στον Τσελεμεντέ. Ενίοτε και στην Βέφα. (με τον Παρλιάρο είμαστε σε κόντρα)

Δεν είναι θέμα έμπνευσης. Είναι θέμα εσωτερικής …καύσης. Όταν έρθει η στιγμή που αρχίζουν τα πιστόνια μέσα μου να δουλεύουν, τα γρανάζια να γυρνάνε, ατμοί να βγαίνουν και να βαράει εκείνη η αναθεματισμένη κόρνα –όμοια με τη σειρήνα που ηχούσε στους βομβαρδισμούς, καταλαβαίνω ότι έφτασε η ώρα να αρχίσω να πατάω πλήκτρα.

4. Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το blogging;

Τ’ είν’ τούτο; Να βγάζω δηλαδή λεφτά από αυτό που κάνω τώρα; Ζαμέ!

Καταρχάς είμαι κάθετα αντίθετος με την επί πληρωμή συγγραφή άρθρων.

Δεύτερον όσοι το κάνουν έχουν εξαρτήσεις από τα αφεντικά τους.

Τρίτον και σημαντικότερον κανένας κερατάς δεν μου έχει προσφέρει λεφτά και αυτό είναι το παράπονό μου. Γιατί ρε κύριος; Οι άλλοι δηλαδή γιατί γράφουν μαλακίες και τους πληρώνεις; Μαλακίες ξέρω να γράφω κι εγώ.

Αφήνοντας λίγο τη σχιζοφρένεια στην άκρη (και κάνοντας την ύστατη προσπάθεια να σοβαρευτώ επιτέλους), πιστεύω ότι οι λέξεις "blogging" και "πληρωμή" δεν χωράνε στην ίδια πρόταση. Όποιος πληρώνεται δεν κάνει blogging, κάνει μπίζνες.

Ναι, είμαι ρομαντικός. Και θα είμαι ως το τέλος.

5. Ποια είναι η γνώμη σας για τους Έλληνες bloggers σε σχέση με τους ξένους;

Δεν έχω καθόλου παρτίδες με bloggers του εξωτερικού, συνεπώς δεν έχω άποψη. Για τους εγχώριους πιστεύω ότι δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι η ίδια η κοινωνία μας.

Έχω πολύ κακή γνώμη για κάποια διαδικτυακά αυτοαναφορικά σούργελα που θεωρούν ότι η γη γυρίζει γύρω από το κουφάρι τους. Ομοίως  για τα ρατσιστόμουτρα που κάτω από ένα ύπουλο σοβαροφανές υφάκι και μια προσποιητή -στα όρια της γλίτσας- "ευγένεια", χειραγωγούν και παρασύρουν τους εύπιστους αναγνώστες.

Στον αντίποδα: έχω πολύ καλή γνώμη για bloggers με πραγματική αίσθηση του χιούμορ, γι’ αυτούς που ξέρουν να αυτοσαρκάζονται, αυτούς που χαρίζουν τη χαρά με τα κείμενά τους και δίνουν στο blogging την αξία που θα έπρεπε να έχει. Γιατί το blogging είναι δημιουργία, μοίρασμα και αλληλεπίδραση.

Έχω άριστη γνώμη για τους bloggers που έχω "γνωρίσει" και "συναναστρέφομαι", παρακολουθώντας το τεράστιο κοινωνικό έργο που επιτελούν. Άνθρωποι που είτε δημιούργησαν ένα blog για να παρουσιάζουν το έργο τους (κοινωνικό, πολιτιστικό), είτε το blogging στάθηκε η αφορμή να τους (και μας) αποκαλύψει τον θησαυρό που έκρυβαν μέσα τους.

Δεν χρειάζονται συστάσεις. Όσοι επισκέπτονται τα κοινά φιλικά μας blogs τούς γνωρίζουν.

6. Πόσο γεμάτη είναι η μέρα σας; Τι κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Μετά τη δουλειά διαβάζω πολύ (πάρα πολύ) ειδησεογραφία, κάνω blogging, τουιτάρω λίγο (νέα μούρλια αυτή), διαβάζω κανα βιβλίο, βλέπω καμιά ταινία. Τώρα που έφτιαξε ο καιρός άρχισε να με ξαναβλέπει και κείνο το έρμο το ποδήλατο (με μισό μάτι είναι αλήθεια, σα να μου λέει: βρε καλώς τον! που χάθηκες ρε συ;) ενώ περπατάω όσο μπορώ περισσότερο. Η διαδρομή που κάνω είναι πάντα η ίδια, περίπου 6 χλμ/ημέρα, ενίοτε όμως μπορεί να συναντήσω στο δρόμο καμιά νόστιμη, οπότε η διαδρομή μεγαλώνει (μη το μάθει η γυναίκα μου ε;).

7. Σε ένα όνειρο που θα ταξιδεύατε; Σε ποια χώρα θα ήσαστε και τι θα θέλατε να κάνετε;

Μου άρεσε πάρα πολύ ο Καναδάς που έχω επισκεφθεί. Δεν γνωρίζω καμία άλλη χώρα (προφανώς θα υπάρχουν και ομορφότερες) όμως αν άλλαζα την Ελλάδα στον Καναδά θα ήθελα να είμαι. Θα ήθελα να πηγαίνω πάλι για ψάρεμα στα ποτάμια, να βλέπω τις φωλιές που φτιάχνουν οι κάστορες και τα δάση που ζουν οι αρκούδες. Μέχρι και κροκόδειλο συνάντησα (και άρχισα να τρέχω). Μόνο να μπορούσε κάποιος να αφαιρούσε από το τοπίο εκείνα τα θηριώδη κουνούπια που μοιάζουν με Μέσερσμιτ του ’40 και μπροστά τους έχουν ένα τρυπάνι 12 νούμερο!

8. Το ποτήρι το βλέπετε μισοάδειο ή μισογεμάτο;

Γεμάτο δαχτυλιές…

Οι μονίμως αισιόδοξοι άνθρωποι, που μετατρέπουν κάθε εμπόδιο σε ευκαιρία και δεν μιζεριάζουν ποτέ και με τίποτα, πιστεύω ότι ζουν σε έναν ουτοπικό κόσμο. Διότι όταν αποδέχεσαι τα πάντα, όπως και αν έρχονται, παραδίνεσαι και δεν παλεύεις να αλλάξουν.

Οι μονίμως απαισιόδοξοι κάνουν κακό στον εαυτό τους και σε οτιδήποτε έρθουν σε επαφή, από άνθρωπο μέχρι κομοδίνο.

Κάπου στη μέση βρίσκεται η ουσία. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, γνωρίζοντας τη θέση σου, τα υπέρ και τα κατά σου, γνωρίζοντας τι και πως πρέπει να παλέψεις.

Αν είσαι με μια μόνιμη κατσουφιά ή με ένα μόνιμο χαμόγελο δεν θα κάνεις βήμα. Χρειάζεται αισιοδοξία αλλά και γνώση με τι τα βάζεις και πως θα το νικήσεις.

9. Διαλέξτε: ελληνική, μεξικάνικη, ή ασιάτικη κουζίνα;

Αν είναι να τρώω καυτερά εδέσματα ή να γεύομαι ψητά σκυλιά, φύκια και καραμελωμένους σκαραβαίους, προτιμώ την ελληνική (με μέτρο και όχι ακρότητες). Δεν θα ήθελα να χάσω το λάδι, τη φέτα, το κρασί. Με αυτά έμαθα και δεν θα τα αλλάξω για να είμαι "in". Αν βρεθώ σε κάποια ξένη χώρα θα ήθελα να δοκιμάσω τα ντόπια προϊόντα, επίσης με μέτρο. 

(Όχι, με φαντάζεσαι στα νησιά Γκαλαπάγκος να παραγγέλνω φασολάδα;)

10. Αγαπημένο σας στυλ διακόσμησης;

Βρήκατε το κατάλληλο άτομο να ρωτήσετε! Θα μπορούσα να μείνω οπουδήποτε (εκτός από ουρανοξύστη) και με οποιοδήποτε στυλ διακόσμησης. Μου αρέσει εξίσου και το μοντέρνο και το "παλαιάς κοπής" (vintage που λένε οι σπουδαγμένοι) με τα παλιά βαριά δρύινα έπιπλα. Μου αρέσουν οι τοίχοι και με κάδρα και οι "γυμνοί". Μου αρέσει και η μοντέρνα διακόσμηση, ομοίως με την κλασσική. Με λίγα λόγια δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις.

Τι; Τελείωσε; Κιόλας;

Επειδή μια ζωή κάνω του κεφαλιού μου, θα σπάσω την παράδοση και θα προσθέσω μια ακόμη ερώτηση για να την απαντήσω.

10+1. Τι δεν θα αλλάζατε με τίποτα στον κόσμο του blogging;

Εύκολο. Δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτούς που γνώρισα εδώ μέσα, αυτούς με τους οποίους ταξιδεύω μαζί τους. Αν είχα να επιλέξω μεταξύ του να κλείσω το blog και του να χαθούμε, το δεύτερο δεν το θεωρώ καν επιλογή.

Θα το έκλεινα το ρημάδι και θα μίλαγα μαζί τους στο τηλέφωνο.

Αυτά!

Και μη ξεχνάτε να χαμογελάτε. Ομορφαίνετε και τις ζωές των γύρω σας.