Σελίδες

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Ιστορίες της Νύχτας: Μέσα από τις στάχτες



Το ουρλιαχτό που ακούστηκε από το Χειρουργικό έκανε τα τζάμια να τρίξουν.
"Πάτα εκεί…!", άκουσε κάποιον να φωνάζει. Γιατρός θα ήταν.
Ο νοσοκόμος έτρεχε με το τροχήλατο του καρδιογράφου μοιράζοντας συγγνώμες. Μια γιατρίνα, ένα μικροκαμωμένο κορίτσι γύρω στα 24-25 βγήκε από τη συρόμενη πόρτα της Ανάνηψης με κατεβασμένο το κεφάλι. Οι συγγενείς κατάλαβαν και άρχισαν τα κλάματα. Μια κοπέλα λιποθύμησε, την πρόλαβαν πριν σωριαστεί στα μεγάλα λευκά πλακάκια.

Κατά ένα περίεργο τρόπο στο ήδη τεταμένο κλίμα της εφημερίας δεν προστέθηκε και άλλο φορτίο. Μεμιάς η σιωπή πάγωσε τον διάδρομο των Επειγόντων. Μια σιωπή συνεννόησης όλων για τις δύσκολες στιγμές που ζούσε η οικογένεια του χαμένου.
Μικρός; Μεγάλος; Τι σημασία έχει;

Τη στιγμή εκείνη δυο ΕΚΑΒίτες πέρασαν τρέχοντας με το φορείο από μπροστά της, ενώ η νοσηλεύτρια που προπορευόταν έτρεχε φωνάζοντας να ανοιχτεί ο διάδρομος. Μπόρεσε να δει το σεντόνι ποτισμένο στο αίμα. Μια μεγάλη στάλα αίματος έσκασε σχεδόν μπροστά στα πόδια της.

Τότε θα ήταν που συνειδητοποίησε πότε σταματούν όλα. Το μυαλό της που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν παραλυμένο σα να βγήκε από την αδράνεια και να μπήκε σε λειτουργία. Ένιωσε να επιστρέφει στη ζωή. Ο θάνατος μόλις είχε περάσει από μπροστά της.

"Γυρίστε από δω και μη κοιτάτε παρακαλώ. Σε λίγο καταφθάνει και η συνάδελφος για την κατάθεση. Θέλετε να σας φέρω κάτι. Λίγο νερό; Κανα χυμό; Ίσως ακόμη έναν καφέ; Το κυλικείο διανυκτερεύει."

"Όχι ευχαριστώ. Ένα τσιγάρο… Μπορώ να βγω για ένα τσιγάρο;"
"Μα φυσικά. Δεν κρατείστε. Αισθάνεστε καλά; Μήπως να σας συνοδεύσω έξω;"
"Μην ενοχλείστε. Θα το καπνίσω και επιστρέφω."
"Κάνει κρύο έξω. Να σας δώσω το σακάκι μου;"
"Δεν χρειάζεται. Αυτό το κρύο το παλεύω. Σας ευχαριστώ πάντως."

Την είχε χτυπήσει  αμέτρητες φορές. Είχε στο πρόσωπο παντού σημάδια και ποιος ξέρει πόσα στο κορμί. Οι παρευρισκόμενοι την κοιτούσαν εξονυχιστικά, σαν (μυστήριο αλήθεια…) σαν να προσπαθούσαν να καταλάβουν τους λόγους του ξυλοδαρμού. Πριν κλείσει η αυτόματη πόρτα πίσω της άκουσε κάποιον να λέει "Πουτάνα θα είναι. Τις ξέρω καλά αυτές. Θα την βάρεσε ο νταβατζής. Δεν βλέπεις που την σέρνει η αστυνομία;"

Τι ώρα να ήταν;
Έψαξε να βρει το κινητό στις τσέπες της ζακέτας, αλλά τα μόνα που βρήκε ήταν λίγα κέρματα, τα τσιγάρα και ο ζίπο. Δικό του δώρο από τα ντούτι φρι στο Μπάρι. Αύγουστος του 2010, θυμάται καλά. Λίγο πριν την πρώτη της έκτρωση, λίγο πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Καθώς έσκυβε να προφυλαχτεί από τον αέρα και ν’ ανάψει, τα μάτια της ανασηκώθηκαν. Πριν τη μεγάλη στροφή για τα ασθενοφόρα, πίσω από έναν τεράστιο φοίνικα, διέκρινε κάτι που γυάλιζε. Ο φάρος του ασθενοφόρου περιστασιακά το φώτιζε και δινόταν η εντύπωση πως κάτι κρυβόταν. Μηχανικά έβαλε το χέρι για να καλύψει τον αναπτήρα. Με τη δεύτερη το κατάφερε και το τσιγάρο άναψε. Το κρύο και η περιέργεια ήταν που την οδήγησαν στο παράξενο φως.
Ήταν ένα αναπηρικό καρότσι και η ασημένια του λαβή ήταν που αντανακλούσε το φως του φάρου. Ανάβοντας ξανά τον ζίπο μπόρεσε να δει καλύτερα. Ο "άρρωστος" γύρω στα 55-60. Σκυφτός, με τα χέρια ανάμεσα στα πόδια. Τα έβγαζε που και που για να τραβήξει μια ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο του.

"Θέλετε κάτι; Μήπως να σας πάω μέσα;"
"Όχι ρε κοπελιά. Κλείσε τον αναπτήρα και άσε με να ψοφήσω στην ησυχία μου!"
"Δεν σας έβρισα. Να βοηθήσω ήθελα."
"Συγγνώμη…" άκουσε στα πρώτα της βήματα. "Έχω τα δικά μου, μη με παρεξηγείς. Θα με βοηθήσεις;"

Τον έφερε στο φως, λίγο παράμερα όμως, γιατί ο κόσμος δεν έρχεται στα Επείγοντα μόνο για να εξεταστεί. Θέλει και να μαθαίνει.
Ίσως από το πολύ ξύλο που είχε δεχτεί έψαχνε κάποιον να βρει να του μιλήσει. Καιγόταν. Μέσα στο μισοσκόταδο μπόρεσε να δει ότι αυτός ο άνθρωπος, παρά τον απότομο τρόπο του, παρά τα χρόνια και τη δυστυχία που ήταν ολοφάνερο ότι τον βάραιναν, έκρυβε κάτι καλό μέσα του.

Ούτε η ίδια δεν μπόρεσε να θυμηθεί πως ξεκίνησε η κουβέντα, η μεγάλη τους κουβέντα.
Του μίλησε για τον Αχιλλέα που κάποτε αγάπησε και εγκατέλειψε σπίτι και σπουδές για να πάει μαζί του. Και αυτός είχε παρατήσει το Πανεπιστήμιο λίγο μετά που έμπλεξε με την πρέζα και κατέληξε βαποράκι για τις δόσεις. Χτες το απόγευμα που την είδε να μαζεύει τα πράγματά της και να τον εγκαταλείπει, την χτύπησε με όλη του τη δύναμη.
Ευτυχώς έβαλαν τις φωνές οι γείτονες από το απέναντι μπαλκόνι πως κάλεσαν την αστυνομία και έτσι εξαφανίστηκε από το σπίτι και γλίτωσε από τα χέρια του.
Δεν ήθελε να πει λέξη στους δύο αστυνομικούς που κατέφθασαν και την βρήκαν κουλουριασμένη στη γωνία της κουζίνας. Μόνο σε γυναίκα αστυνομικό είπε πως θα μιλήσει και ούρλιαξε όταν ο αστυνομικός της έπιασε το χέρι για να την σηκώσει απ’ το πάτωμα.

Πέρασαν ώρες να κουβεντιάζουν, αυτή στο παγκάκι, αυτός πάντα κολλημένος στο καρότσι του. Τα δικά της ήσαν λίγα, πόσα να έχει ζήσει ένα κορίτσι στα 24 της; Αυτός ναυτικός, δεύτερος καπετάνιος, είχε γυρίσει τη γη πάνω από δέκα φορές. Χιλιάδες οι εμπειρίες του, δεν χόρταινε να τον ακούει. Κόντευε στα 42 και έδειχνε τουλάχιστον 20 χρόνια μεγαλύτερος. Πίσω από τα μάτια του μπορούσε να "δει" πως πολλά βάσανα κουβαλούσε μέσα.

Ο Δημήτρης (Δημήτρη τον έλεγαν) την είχε "κερδίσει". Πριν λίγες ώρες είχε ουρλιάξει στον αστυνομικό που της έπιασε το χέρι, τώρα είχε σαγηνευτεί από έναν άνθρωπο που βρέθηκε τυχαία στο δρόμο της. Αλήθεια, είχε σχεδόν τα μισά του χρόνια!
Αν δεν είχε μεθύσει τόσο πολύ ο Δημήτρης εκείνο το βράδυ για να τον μεταφέρουν στο Νοσοκομείο … αν και αυτή δεν είχε βρεθεί στην εφημερία του ίδιου Νοσοκομείου, αν δεν την είχε χτυπήσει ο Αχιλλέας…
Δεν ήθελε να τα σκέφτεται.

Είχε αρχίσει να χαράζει. Τα Επείγοντα είχαν πλέον αδειάσει από κόσμο και οι αστυνομικοί θα έφευγαν αγανακτισμένοι αφού δεν μπορούσαν πουθενά να την βρουν.
"Πολύ ασχοληθήκαμε ρε", φώναξε ο ένας στον άλλον. "Να δω τι θα κάνουμε τώρα με τη χαρτούρα…"
"10 λεπτά δώσε μου. Να ανέβω πάλι στους ορόφους για μια τελευταία ματιά."
"Τι θα γίνει; Θα φύγουμε; Σχολάμε σε λίγο." ακούστηκε ο άλλος.
"Μα…"
"Θα συνηθίσεις μικρέ. Μια ακόμη ιστορία της νύχτας ήταν…"


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στις Ιστορίες της Νύχτας που διοργανώνει η Αριστέα.
Πατώντας στο λινκ θα οδηγηθείς στις δημοσιευμένες ιστορίες.

37 σχόλια:

  1. Γουάου! Το κλείσιμο με τρέλανε!
    Μια ακόμα ιστορία της Νύχτας. Πόσες αλήθεια ιστορίες της Νύχτας θα έχουν περάσει από τα επείγοντα ενός νοσοκομείου. Ιστορίες συνηθισμένες, Ιστορίες ασυνήθιστες, ιστορίες πονεμένες, ιστορίες που δεν θα μάθουμε ποτέ.
    Πέτρο μας έβαλες σήμερα σε έναν άλλο κόσμο της Νύχτας.
    Σε ευχαριστώ !
    Καλημέρααααα☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μυριάδες ιστορίες. Πίστεψέ με.
      Άλλες τις ακούς και άλλες φαίνονται στα μάτια. Και στα σημάδια.

      Διαγραφή
  2. Επειδή έχω ζήσει αρκετές απ' αυτές τις ιστορίες της νύχτας στα επείγοντα νοσοκομείου, που αγγίζουν τα όρια της παράνοιας, μου φαίνονται αρκετά οικείες αυτές οι σκηνές.
    Ο ανάπηρος που 'χει τα νεύρα του, η ξυλοφορτωμένη που έρχεται βρίζοντας τον άντρα της και φεύγει τελικά μαζί του,
    Και το προσωπικό τα ζει αυτά κάθε 2-3 μέρες που 'χει εφημερία, τα 'χει συνηθίσει όλα αυτά και τα αντιμετωπίζει με μια μοιρολατρική διάθεση.
    Το λέω από τη μικρή μου προσωπική εμπειρία ένα μικρό διάστημα κάποτε ως προσωπικό.
    Είναι φοβερό αυτό το πράγμα: κάθε μέρα βλέπεις τα έσχατα του κόσμου μπροστά στα μάτια σου και ξέρεις ότι θα επαναληφθούν ακριβώς έτσι κάθε επόμενο βράδυ εφημερίας.
    Αυτή η αίσθηση της επαναληπτικότητας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θέλει ατσάλινα νεύρα. Δεν είναι μόνο η αρρώστια, το αίμα, ο πόνος αλλά και το ελάχιστο προσωπικό, οι παραξενιές του κόσμου, τα καθημερινά προβλήματα που κουβαλάει ο καθένας. Αν δεν είσαι από τσιμέντο αναγκάζεσαι να γίνεις. Αλλιώς σπας.

      Διαγραφή
  3. Ασχολίαστο.
    Τι να σχολιάσεις από ένα λαπτοπ, για αυτούς τους Ανθρώπους;
    Είναι μίλια μακριά απ' τη δική μας τακτοποιημένη ζωή και ζυγιάζονται με τους εφιάλτες και τον θάνατο.
    Μπορώ να σε φιλήσω από μακριά που με πήγες τσάρκα σ' αυτό το νυχτέρι στα επείγοντα;
    Με όλη μου την αγάπη!
    Να'σαι καλά Πέτρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Μαρία.
      Τα Επείγοντα είναι το μεγαλύτερο σχολείο. Μαθαίνεις πάρα πολλά, τα μαθαίνεις ΟΛΑ. Και δεν αναφέρομαι στο επαγγελματικό επίπεδο.

      Διαγραφή
  4. Υπέροχη ιστορία.Δεν ξέρω αν είναι φαντασία
    αλλά πλησιάζει πολύ στην πραγματικότητα!

    Μια πραγματικότητα που δεν θέλουμε να ξέρουμε
    ή γυρίζουμε την πλάτη για να μη μας αγγίζει καν.

    Καλή επιτυχία την αξίζεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ.
      Πρόκειται για φαντασία αλλά αν βρεθείς στα Επείγοντα νοσοκομείου σε ώρα εφημερίας και ανοίξεις τα μάτια σου ... θα την δεις εκεί.

      Διαγραφή
  5. Πόσο όμορφη και τρυφερή ιστορία!
    (Πραγματικά από την ανάποδη η δική μου...)
    Μέσα στη μαυρίλα και το τόσο αίμα των νοσοκομείων διακρίνει κανείς αστεράκια που λάμπουν, όπως του νοσηλευτικού προσωπικού και της ιστορίας μιας αγάπης που μας αφηγήθηκες τόσο παραστατικά!

    Το έργο τους είναι απίστευτα απαιτητικό και τα μάτια τους βλέπουν τα πάντα, από μαρτυρίες που έχω φίλων νοσηλευτών - νοσοκόμων ή γιατρών.

    Όμως δεν είναι πάντα ιδανικά, καθώς πριν από αρκετά χρόνια, όταν χρειάστηκε να μεταφέρω τον σύντροφό μου στα επείγοντα, θα πέθαινε το ίδιο βράδυ από... οξεία σκωληκοειδίτιδα, αν δεν έκανα τις κατάλληλες κινήσεις άμεσα και να τον μεταφέρω αλλού να χειρουργηθεί επί τόπου...! Αυτό δεν ξεχνιέται! Και ήταν πολύ νέος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν εξωραΐζω τίποτα. Άλλωστε η ιστορία αυτή, όσο με αφορά, εστιάζεται περισσότερο στις ανθρώπινες σχέσεις και όχι στις εργασιακές.
      Πίστεψέ με όμως, πέρα από τους βλάκες (που υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα) συναντάς και ανθρώπους διαμάντια. Να μην είσαι καθόλου σίγουρη πως θα ήσουν εσύ αν βρισκόσουν στη θέση τους.
      Κάποιοι αντέχουν και προχωράνε. Κάποιοι όχι και φαίνεται.
      Αν ω μη γένοιτο βρεθείς ποτέ εκεί, κάθισε απλά να παρατηρήσεις τη δουλειά τους και την αντιμετώπιση του κόσμου. Θα διαπιστώσεις ότι και από τις δύο πλευρές γίνονται λάθη. Το θέμα είναι ότι οι μεν είναι περαστικοί ενώ οι δε πρέπει να αντέξουν και να συνεχίσουν.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  6. Μια πίκρα μόνο έχω Πέτρο όταν το διαβάζω.
    Εχω ζήσει ότι χειρότερο σε νοσοκομείο δύο φορές στην ζωή μου και δεν θα ήθελα να σχολιάσω.
    Παρά μόνο να κάνουμε τον σταυρό μας καθημερινά ή ότι βοηθάει τον καθένα.
    Θα την κρατήσω την ιστορία σου και θα φύγω ησύχως!
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα.
      Απορώ γιατί εστιάσατε (μάλλον όλοι) στον χώρο και όχι στη σχέση δυο άγνωστων ανθρώπων που η μοίρα τους έφερε κοντά. Μια γυναίκα έζησε την ωμή βία του ανθρώπου που κάποτε ερωτεύτηκε, ένας άνθρωπος σε μικρή σχετικά ηλικία πρόωρα γερασμένος από αυτά που έχει ζήσει.
      Για την ιστορία: είχα γράψει αρκετό ακόμη που έδινε λεπτομέρειες για τις προηγούμενες ζωές τους και στη μέση έμπαιναν και άλλα πρόσωπα. Θα έπαυε όμως να είναι "Ιστορία της Νύχτας" και το έσβησα.

      Διαγραφή
    2. Nα μας την γράψεις την συνέχεια Πέτρο και ας μην είναι κομμάτι των ιστοριών της νύχτας.
      Να μάθουμε για αυτούς γιατί μάλλον τους αδικήσαμε.
      Μπήκαμε ο καθένας στον μικρόκοσμό του και τους προσπεράσαμε.
      Το μόνο ελαφρυντικό μας ο πόνος που βγαίνει ο άτιμος από μόνος του στην λέξη νοσοκομείο..
      Αναμένουμε..

      Διαγραφή
    3. Σε ευχαριστώ Έλενα. Θα προσπαθήσω.
      Τις τελευταίες ώρες η πατρίδα περνάει δύσκολα και έχω τη σκέψη μου αλλού.
      Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  7. "Θα συνηθίσεις μικρέ. Μια ακόμη ιστορία της νύχτας ήταν…"
    Μια ιστορία που τα είχε όλα...και θάνατο και ζωή που έμοιαζε με θάνατο...και πόνο και θυμό και απόγνωση, μα και μια ελπίδα να γεννιέται άξαφνα!
    Μια πραγματικά συγκλονιστική ιστορία!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι αστυνομικοί και οι εφημερεύοντες των Επειγόντων έχουν ζήσει τόσα πολλά που άνετα θα έγραφαν μπεστ σέλλερ. Όπως λέω και πιο πάνω, είναι μεγάλο σχολείο τα Επείγοντα.

      Διαγραφή
  8. Πάντα έχεις την έκπληξη στο τέλος, Πέτρο! Πραγματικά τόσο ανθρώπινο κι αληθινό με πολλά μηνύματα. Η δυστυχία, η ρουτίνα κι αδιαφορία, χέρι χέρι.
    Για πιο να πρωτολυπηθείς αλήθεια...!
    Με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου, γράφεις υπέροχα Πέτρο!
    Να είσαι πάντα καλά και να έχεις ένα ήρεμο ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αλλά διαβάζοντας αυτά που γράφετε μερικές μερικές νομίζω ότι τρώω τη σκόνη σας.
      Δε βαριέσαι ρε Κατερίνα, απόπειρες κάνουμε όλοι, για να μη σκουριάζει το μυαλό.

      Διαγραφή
  9. Πως να εκφράσω τα συναισθήματά μου γι΄αυτή την ιστορία της νύχτας......Πέτρο μας μετέφερες μοναδικά συναισθήματα, μας περιέγραψες έναν αλλίωτικο κόσμο, υπαρκτό αλλά άγνωστο στους περισσότερους, ανακίνησες μνήμες σε κάποιους και μας έβαλες σε σκέψεις για το μοναδικό συναπάντημα ανθρώπων με διαφορετικές ζωές σ΄έναν τόπο μία συγκεκριμένη στιγμή......αλήθεια γιατί έσβησες τη συνέχεια.....θα ήθελα πολύ να τη διαβάσω.......η γραφή σου είναι τόσο ενδιαφέρουσα και η ιστορία σου τόσο ιδιαίτερη....μήπως να ελπίζω στη συνέχειά της;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να σου πω Κλαυδία. Ίσως κάποια στιγμή να κάνω απόπειρα για τη συνέχεια. Τώρα "τρέχουν" άλλα.
      Σε κάθε περίπτωση σε ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  10. Ευτυχώς για εμένα δεν έχω τόσο δυσάρεστες εμπειρίες με νοσοκομεία που να με εχουν στιγματίσει. Και εστίασα στην απρόσμενη αρχή μιας ωραίας γνωριμίας. Και με συγκίνησε πολύ , όπως όλες σου οι ιστορίες!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε. Στον συγκεκριμένο χώρο υπάρχουν τριβές και δημιουργούνται πολλές σπίθες. Η προσπάθεια που έκανα ήταν να φανεί κάτι διαφορετικό, μια όχι αρνητική σπίθα.

      Διαγραφή
  11. Ρε φιλε πως το κανεις αυτο; Πως γινεται και στις πιο δυσκολες φασεις δινεις μια διασταση ανθρωπιας;!!!! Αυτος ο αστυνομικος που προσφερε το σακακι του, που εψαχνε μεχρι την τελευταια στιγμη, με ελιωσε! Οπως και ολη η ιστορια! Εχεις ταλεντο στο εχω ξαναπει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι έκανα πάλι; Μέσα στη ζωή βρίσκονται όλοι οι χαρακτήρες με τα πάνω τους και τα κάτω τους.
      Και, ναι, ήθελα να δω μέσα από έναν χώρο πόνου να φυτρώνει η ελπίδα.

      Διαγραφή
  12. Τι ιστορίες μπορεί άραγε να μας πει η Νύχτα. Για πόσους ξυλοδαρμούς να μας μιλήσει, για πόσα συμβάντα που εξέτασαν οι αστυνομικοί και για πόσες ζωές που έσωσαν στα επείγοντα και πόσες άλλες που δεν μπόρεσαν.
    Είχε πολλά να πει η ιστορία σου, σε όποιον ήθελε να ακούσει Πέτρο.
    Να 'σαι καλά, καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το είπες: σε όποιον ήθελε να ακούσει.
      Προχθές που δούλευα νύχτα στα Επείγοντα, μεταξύ των άλλων είχαμε και περίπτωση ξυλοδαρμού. Δεκάδες οι εξετάσεις.
      Αστυνομικούς, πάντως, αυτή τη φορά δεν είδα.

      Διαγραφή
  13. Κάτι τέτοιες ιστορίες γράφονται κάθε νύχτα, παράλληλα με άλλες, που είναι γεμάτες φρου φρου κι αρώματα, νύχτες, που δεν διανοούμαστε καν, πόσα δράματα παίζονται δίπλα μας, ακόμα και στη διπλανή πόρτα... Πέτρο με καθήλωσες...

    Υ.Γ Πάλι καλά που ήρθα και πάλι, γιατί νόμιζα ότι είχα σχολιάσει ήδη εδώ.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε νύχτα στα Επείγοντα γράφονται δεκάδες ιστορίες, κυρίως δράματα. Όλοι εμείς που τις παρακολουθούμε από απόσταση, πολλές φορές σχηματίζουμε λάθος εντυπώσεις. Μόνο αν μπεις "βαθιά μέσα" μπορείς να καταλάβεις την δύναμη που χρειάζεται για να τα καταφέρεις και να μη σπάσεις.

      Διαγραφή
  14. Μου άρεσε πολύ το κλείσιμο....πόσο εύκολα βγάζουμε συμπεράσματα για τους γύρω μας....!
    Πολύ όμορφη η ιστορία σου :)
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πόσες και πόσες (τραγικές) ιστορίες της νύχτας, κι όχι μόνο στα νοσοκομεία!
    Πολύ καλό ,Πέτρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ένα deza vu / deza vecu, το πέρασα μέσα απ το κείμενό σου, γιατί το ακυβέρνητο καράβι σου πέρασε ίσα μέσα από τις αναμνήσεις μου....
    Βίος αβίωτος οι εφημερίες στα μεγάλα νοσοκομεία. Ιδρώτας - άγχος - φόβος -ένταση - κλάμα και (καμιά φορά) λυτρωτική επιβράβευση μέσα από ένα "ευχαριστώ", ή ακόμα και ένα βλέμμα που τα λέει όλα.
    Καλώς ήρθατε σ ένα roller coaster για πολύ γερά νεύρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα αν διάβασες τα παραπάνω σχόλια θα είδες 2-3 πράγματα που λέω γι' αυτούς τους ανθρώπους. Πολλά δεν χρειάζονται. Λίγα χρειάζονται και αυτοί που καταλαβαίνουν δεν τα έχουν καν ανάγκη.
      Υπάρχουν και κακοί, και επίορκοι και βλάκες. Ασφαλώς!
      Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί μερικοί εστιάζουν εμμονικά μόνο σε αυτούς και δεν θέλουν να δουν το γενικότερο καλό που γίνεται.
      Σε ευχαριστώ για την δική σου κατάθεση. Έχω πει και γράψει ότι τα Επείγοντα είναι μεγάλο σχολείο. Σίγουρα μια γιατρός θα είχε πολλά να μας διδάξει.

      Διαγραφή
    2. Έψαχνα μέρες να ξαναβρώ την κατάθεση ψυχής ενός ειδικευόμενου. Νομίζω πως θα σε ενδιέφερε να το διαβάσεις :
      http://www.eidikeuomenoi.gr/2015/05/nauagos/

      Διαγραφή
    3. Μια ακόμη ιστορία της καθημερινής νοσοκομειακής μας τρέλας.
      Σε ευχαριστώ για την κοινοποίηση.

      Διαγραφή