Να πας στο καλό Θανάση

Συνηθίζαμε να βρισκόμαστε σε γάμους και γλέντια του σογιού. Σε χαρές που λένε. Χτες αντίκρισα το σφραγισμένο σου φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία το πηλίκιο και το ξίφος σου.

Ήσαν όλοι εκεί. Οι αγαπημένοι σου γονείς, η σύζυγός σου, τα αδέλφια σου, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γείτονες, σύσσωμη η Μοίρα σου - τα ιπτάμενα αδέλφια σου, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ, το άγημα, η μπάντα.

Κάπου εκεί βρισκόσουν κι εσύ. Λίγο πιο ψηλά.

Άφησες πίσω σου χήρα ένα μικρό κορίτσι, με έναν γιό στην αγκαλιά και ένα νεογέννητο κοριτσάκι που δεν έχει ακόμη σαραντίσει.

Παιχνίδια της μοίρας λένε. Μια ζωή γεννήθηκε, μια ζωή χάθηκε.

Άδικα. Χωρίς λόγο χάθηκαν δύο νέοι άνθρωποι αφήνοντας πίσω τους τρία ορφανά παιδιά. Χωρίς λόγο πέθαναν στο έδαφος και άλλοι συνάδελφοί σας, ενώ άλλοι τραυματίστηκαν βαριά.

Τις αιτίες θα τις βρουν οι ειδικοί. Έχουν σημασία; Έχουν. Αν βρεθούν τα αίτια θα σωθούν οι επόμενοι.

Μιλάνε για πουλί στην τουρμπίνα. Μιλάνε για μεγάλο βάρος. Μιλάνε για λάθος φόρτωση βλημάτων και μετατόπιση φορτίου. Λένε πως "κράτησε" ο κινητήρας. Λένε πως εκτινάχτηκες με το κάθισμα αλλά ο άνεμος σε οδήγησε κατευθείαν στο φλεγόμενο αεροσκάφος. Λένε πως εκτινάχτηκες όταν το αεροσκάφος είχε πάρει μεγάλη κλίση και η εκτίναξη είναι αυτή που σε σκότωσε. Και το χειρότερο όλων: λένε πως από το μαχητικό έλειπαν βασικά ανταλλακτικά και δεν είχε γίνει η αναβάθμιση που έπρεπε. Λένε δηλαδή ότι ενδεχομένως σας σκότωσαν οι περικοπές!

Λένε πολλά. Σχετικά και άσχετα. Περιμένουμε να μάθουμε. Για τους επόμενους. Για να μην ορφανέψει ξανά παιδί. Για να μη κηδέψει ποτέ ξανά μάνα το παλικάρι της. Να μην αξιωθεί γυναίκα να γίνει μάνα αν είναι να θάψει το παιδί της.

Συγκινητική η παρουσία του Τάσου, του αδελφού σου. Αξιωματικός της αεροπορίας και αυτός, όλη την ώρα δίπλα στο φέρετρο να χαιρετήσει όρθιος τους εκατοντάδες παριστάμενους. Ασφυκτικά γεμάτη η εκκλησία από όσους σε χαιρέτησαν για τελευταία φορά και δεν ακουγόταν το παραμικρό. Ένας βουβός πόνος στα μάτια όλων.

Συγκινητικά τα λόγια του μητροπολίτη, του υπουργού και ακόμη περισσότερο ο επικήδειος του φίλου και συναδέλφου σου.

«Στο αυριανό προσκλητήριο: Θανάσης Ζάγκας. Απών!»

Λύγισε ο φίλος σου κι εμείς μαζί του.

Δεν είχα δει ποτέ μου από κοντά τόσους ιπτάμενους. Και να σου πω τι είδα; Είδα αυτό το "κάτι" στα μάτια τους. Πίσω από τα θλιμμένα βλέμματα διέκρινα τσαγανό και περηφάνια. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις αλλά είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Όλοι εμείς θεωρούμε έννοιες αυτονόητες  την λευτεριά και την ειρήνη και δεν σκεφτόμαστε πως πίσω τους κρύβονται αφανείς ήρωες που καθημερινά παίζουν με το θάνατο. Στα μαχητικά, στις φρεγάτες, στα υποβρύχια, στα ελικόπτερα, στα ναρκοπέδια. Παντού.

Όταν χαιρετούσα την μητέρα σου, δίπλα μου ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας παρέδιδε τη σημαία, το πηλίκιο και το ξίφος σου στην αγαπημένη σου γυναίκα που δεν σταμάτησε στιγμή να κλαίει. Και μπροστά μου χαιρετούσαν μέλη του πανελλήνιου συλλόγου οικογενειών πεσόντων αεροπόρων. Ένας σύλλογος που σε καιρό ειρήνης δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει!

Να πας στο καλό Θανάση. Οι ουρανοί που αγάπησες σε κέρδισαν οριστικά.

Ήταν νωρίς όμως. Στα 31 σου χρόνια. Να πας στο καλό ανιψιέ.