Γύρισε
στο σπίτι της αποκαμωμένη. Τη νυχτερινή βάρδια δεν την συμπάθησε ποτέ. Τον
τελευταίο καιρό όμως, είχαν μαζευτεί πολλά. Είχε καιρό να πάρει άδεια, έφταιγαν
τα συνεχόμενα νυχτέρια, η αβάσταχτη μοναξιά…
Απόψε
‘έφυγε’ ο μικρός Ανδρέας. Λευχαιμία. Οι φωνές της μάνας του ακόμα της χτυπούν
τα μηνίγγια. Έμπηξε και η ίδια τα κλάματα όταν του έκλεινε τα ματάκια. Όλη η
πτέρυγα στο πόδι…
Μπήκε
κάτω από το ντους. Ούτε κατάλαβε πόση ώρα ήταν εκεί με κλειστά τα μάτια και τα
χέρια στο τοίχο. Το νερό άρχισε να παγώνει και την ξύπνησε. Τυλίχτηκε με το
μπουρνούζι και κάθισε στο πάτωμα. Έβαλε το τασάκι στον καναπέ δίπλα της και
άναψε τσιγάρο. Δεν πήγαινε κάτω, το ’σβησε. Ο Ανδρέας στριφογύριζε στο μυαλό
της.
Κάποια
στιγμή ξύπνησε. Είχε αποκοιμηθεί με βρεγμένα μαλλιά και σχεδόν έτρεμε. Πετάχτηκε
πάνω, σ’ ένα μισάωρο ντύθηκε, βάφτηκε λίγο, τρεις κοφτές ρουφηξιές καφέ και
βγήκε. Έπρεπε να μαγειρέψει και το ψυγείο ήταν σχεδόν άδειο.
Όσο
καιρό συζούσε με την Καίτη τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Γνωρίστηκαν στη
Νοσηλευτική, συμφοιτήτριες στο ίδιο έτος, και από πολύ νωρίς έγιναν φίλες
κολλητές.
"Ρε
Βάνα, δεν έρχεσαι να μείνουμε μαζί;" της είπε μετά από λίγους μήνες. Η
Βάνα από την επαρχία και όχι σε καλή οικονομική κατάσταση δέχτηκε αμέσως.
Περισσότερο για να έχει έναν άνθρωπο να μιλάει.
Ζούσαν
μαζί, είχαν τις ίδιες παρέες, μαζί στο διάβασμα, μαζί ορκίστηκαν, μαζί και στην πρώτη τους
δουλειά.
Το
σπίτι μια παλιά μονοκατοικία στα νότια προάστια. Προίκα της Καίτης από τη
συχωρεμένη τη γιαγιά. Τρία υπνοδωμάτια, μια μεγάλη σάλα, η κουζίνα, το μπάνιο.
Μια μέρα ήθελαν να το φέρουν βόλτα και οι δυό μαζί. Τώρα που έμεινε μόνη της η Βάνα
το έχει παραμελήσει. Οι πολλές βάρδιες, η καινούρια κλινική με τους πολλούς
θανάτους, αλλά και η μοναξιά, δεν της άφηναν πολλά κουράγια. Είχε παρατήσει και
τον μικρό κηπάκο που παλιότερα φρόντιζε με προσοχή.
Τις
λίγες ελεύθερες ώρες της θα μίλαγε στο skype με την Καίτη ή τον αδελφό της, θα διάβαζε κανα βιβλίο, καμιά
βόλτα στην αγορά, λίγο μαγείρεμα…
Η
Καίτη έφυγε πέρσι. Ο αδελφός της στο Βέλγιο είχε κανονίσει τις διατυπώσεις.
Είχε στείλει το βιογραφικό της σε δύο μεγάλα νοσοκομεία και το ένα την δέχτηκε.
Το σπίτι της το είχε παραχωρήσει στη Βάνα.
"Μείνε
όσο θες. Με όλη μου τη χαρά. Να το νοικιάσω; Θα μου το ρημάξουν! Θέλω να
μείνεις εσύ και να είμαι σίγουρη."
Ο
Στέφανος άκουσε τη φωνή της στο μανάβικο και γύρισε αστραπιαία.
"Πόσο
κάνουν κυρ Γιάννη; … Ευχαριστώ … Καλό σαββατοκύριακο να έχετε".
Έτρεξε
ξοπίσω της να την κοιτάξει ακόμη μια φορά. Δεν του θύμιζε τίποτα. Κι όμως. Γνώριζε
πολύ καλά τη φωνή της. Από πού όμως;
"Σ’
άρεσε Στέφανε; Όμορφη κοπέλα, μη μου πεις;"
"Εεε
.. όχι κυρ Γιάννη, δεν είναι αυτό, απλά νόμιζα πως … πως την ξέρω."
Το
καφενεδάκι του κυρ Θόδωρου ήταν το στέκι του Στέφανου και του Δημήτρη εδώ και τρία
χρόνια. Ένας κοντοπίθαρος ευτραφής ανθρωπάκος, με ένα τεράστιο χαμόγελο κάτω
από μια παχιά μουστάκα, καλόκαρδος αλλά και πειραχτήρι από τα λίγα, που τους
κέρδισε από τη πρώτη στιγμή που μπήκαν τυχαία στον καφενέ του.
"Τι
πάθανε τα νιάτα; Χαθήκατε ωρέ λεβέντες; Ποιος καλός άνεμος σας έριξε στα δίχτυα
μου;" τους είχε πει τότε και αυτοί τον σήκωσαν στα χέρια και γέλασαν
δυνατά κι οι τρεις.
Με
το που κάθισαν αμέσως έφτασαν και οι δύο μέτριοι.
"Τι
μου ’λεγες στο τηλέφωνο; Πάλι τα ίδια ρε Στέφανε; Νόμιζα πως τα είχες αφήσει
πίσω σου όλα αυτά. Σύνελθε, τίποτα δεν ήταν. Θα νόμισες…"
"Όχι
Μήτσο, αυτή τη φορά δεν κάνω καθόλου λάθος. Δεν είναι κάποιο από τα παράξενα
όνειρα που έχω τα τελευταία χρόνια. Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν μου έρχεται τίποτα."
"Άκουσέ
με τι σου λέω. Μου τα έχεις ξαναπεί αυτά. Κοίτα να βάλεις τις σκέψεις σου σε
μια τάξη. Πάνε τόσα χρόνια από το ατύχημα και ακόμα δεν έχεις συνέλθ…"
Πετάχτηκε
πάνω σαν ελατήριο. Αν ο Δημήτρης δεν συγκρατούσε ενστικτωδώς το φλιτζάνι, ο
καφές θα είχε χυθεί πάνω του. Το φλιτζάνι του Στέφανου δεν είχε την ίδια τύχη
και ξάπλωσε στο πάτωμα μαζί με τα νερά.
"Αυτό είναι … φίλε … αυτό είναι … φεύγω. Θα σου τηλεφωνήσω…"
"Αυτό είναι … φίλε … αυτό είναι … φεύγω. Θα σου τηλεφωνήσω…"
"Θόδωρα,
συγγνώμη, φεύγω … θα περάσω για τις ζημιές."
"Κυρ
Γιάννη σε ξορκίζω, ποια ήταν αυτή η κοπέλα χθες στο μαγαζί σου την ώρα που
ήμουν κι εγώ; Μη το παρεξηγήσεις, δεν είναι τίποτα πρόστυχο."
"Λίγο καιρό σε
ξέρω Στέφανε αλλά σε έχω κόψει για καλό παιδί και σε πιστεύω. Την λένε Βάνα. Νοσοκόμα στο ‘Αγία Σοφία’. Της έχω
πάει αρκετές φορές πράματα στο σπίτι. Μένει εδώ παρακάτω, στην Κανάρη, μια
μονοκατοικία με αλουμινένια παράθυρα και έναν ένα κηπάκο μπροστά."
Με
ανανεωμένη διάθεση, είχε αποφασίσει να περιποιηθεί τον κήπο της.
Μετά την χθεσινοβραδινή επικοινωνία με την Καίτη αισθανόταν πολύ καλύτερα.
Η Καίτη αρραβωνιάστηκε τελικά μ' εκείνον τον Γάλλο γιατρό - πολύ καλό παιδί όπως της είχε πει -
και του χρόνου θα έπαιρναν και οι δύο μαζί άδεια για να έρθουν λίγες μέρες
στην Ελλάδα. Χαιρόταν με τη χαρά της κολλητής της.
Είχε ήδη
αφαιρέσει το αναρριχώμενο από τα κάγκελα (αύριο θα τα έβαφε), είχε σκουπίσει
προσεχτικά την αυλή και είχε κλαδέψει τις τριανταφυλλιές. Την ώρα που έριχνε το
επιπλέον χώμα άκουσε το κουδούνι της εξώπορτας. Σήκωσε το κεφάλι της και τον
είδε με ένα μια ανθοδέσμη στο χέρι.
"Καλησπέρα.
Θέλω να μιλήσουμε. Μπορώ να…"
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που τον κοιτούσε σαστισμένη.
"Εεε... Βέβαια!
Πέρασε! Συγγνώμη για την ακαταστασία. Αποφάσισα να φροντίσω τον κήπο".
Είχαν
καθίσει ήδη στο σαλόνι και του έφερνε μια παγωμένη μπύρα ενώ αυτός την περιεργαζόταν όσο μπορούσε πιο διακριτικά με ένα πλήθος ερωτηματικά να διαγράφονται στο πρόσωπό του.
"Τι
με κοιτάς;", τον ρώτησε.
"Δεν
γνωριζόμαστε, δεν σου ανέφερα καν το λόγο που ήρθα να σε βρω, κι όμως, με έβαλες στο σπίτι σου."
"Στέφανε,
εσύ δεν με γνωρίζεις, όχι εγώ."
"Μα
… από πού…;"
"Πάνε
κάπου πέντε χρόνια. Έκανα τότε την πρακτική μου άσκηση στο ΚΑΤ. Σε είχαν φέρει,
θυμάμαι, σε κακή κατάσταση. Τροχαίο με μηχανή αν θυμάμαι καλά. Για αρκετό καιρό
δεν είχες επαφή με το περιβάλλον."
"Όλα
αυτά τα χρόνια σε άκουγα στον ύπνο μου. Θυμάμαι τη φωνή σου να μου λέει "Κρατήσου ... Θα γίνεις καλά … Θα τα καταφέρεις … Κουράγιο
…."
"Το μόνο που έμεινε να θυμάμαι από εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου ήταν η δική σου φωνή. Γιατί
το έκανες αυτό; Και πως θυμάσαι ακόμα το όνομά μου;"
"Έτυχε
να είσαι ο πρώτος μου ασθενής. Έχεις και το όνομα του μικρού αδελφού μου που
υπεραγαπώ. Αυτό είναι όλο."
"Για
μένα δεν είναι μόνο αυτό. Μίλησα με το φίλο μου που με επισκεπτόταν καθημερινά
στο νοσοκομείο και σε είχε δει άπειρες φορές να μου κρατάς το χέρι, να μου
χαϊδεύεις το μέτωπο και να μου σιγοψιθυρίζεις στ’ αυτί. Για μένα υπήρξες ο
φύλακας άγγελός μου. Και οφείλω να ομολογήσω, ένας άγγελος από τους πολύ όμορφους."
Αυτό
που είχαν καταλάβει από ώρα ήταν πως κάτι νέο ξεκινούσε…
Ερωτικά συναπαντήματα όχι της φαντασίας αλλά της ίδιας της ζωής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλαύκη
Πίστεψέ με, της φαντασίας είναι. Στην αληθινή ζωή γυναίκες και άντρες γίναμε γαϊδούρια.
ΔιαγραφήΚαι για να μην είμαι ισοπεδωτικός το διορθώνω: γίνατε γαϊδούρια! :))))
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος δεν αγαπά τον εαυτό του και τον άνθρωπο γενικά, πώς περιμένουμε να υπάρξουν βαθιά και ειλικρινή συναισθήματα ανάμεσα σε πολλούς εκπροσώπους των δύο φύλων;
ΔιαγραφήΌταν όλη τη ζωή τη βλέπουν επιδερμικά, με αφετηρία τους τον υλισμό, τον ναρκισσισμό και τον κυνισμό;
Συμπόνια, συντροφικότητα, τρυφερότητα, υπομονή, κατανόηση, λατρεία,
αγνότητα, ευγένεια, αυτοθυσία, αγάπη χωρίς συμφέρον. Τι είναι τούτα, ε;
Αυτά τα λίγα, Πέτρο μου.
Γλαύκη
Τον εαυτό μας μια χαρά τον υπεραγαπάμε οι περισσότεροι. ‘Απλά’ δεν δίνουμε αγάπη στους άλλους. Άλλοι για να μην προδοθούμε, άλλοι γιατί δεν μάθαμε καν τι σημαίνει αγάπη.
ΔιαγραφήΑισθανόμαστε (όλοι και ο καθένας για τον εαυτό του) πως είμαστε το κέντρο της γης και όλοι οι άλλοι γυρίζουν γύρω από εμάς.
Πολλά …‘κέντρα’ έχει τούτος ο πλανήτης.
(Αυτά τα τελευταία "συντροφικότητα … συμφέρον " τι είναι; Ξεκινήσαμε τις άγνωστες λέξεις ή τα ανέκδοτα;)
Τι καταπληκτική ιστορία Πέτρο μου με λίγωσες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή καμιά φορά παίζει κάτι παιχνίδια απίστευτα!
Μπάινουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή σου χωρίς να το καταλάβεις με τον πιο απίθανο τρόπο!
Την καλημέρα μου με βοήθησες να αρχίσω σήμερα!
Χαίρομαι που σου άρεσε και πιο πολύ χαίρομαι που σε βοήθησα να ξεκινήσεις τη μέρα σου.
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ.
Εεεε στο καλύτερο το έκοψες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο. Καλημέρα.
Η συνέχεια είναι ακατάλληλη…
Διαγραφή:)))
Καλό βράδυ Μαρία.
Για πες, για πες....
ΔιαγραφήΕίναι με υποχρεωτική τη γονική συναίνεση.
ΔιαγραφήΟι δικοί μου γονείς δεν μ’ αφήνουν.
Που να το ξέραμε ότι θα δώσω εγώ το τέλος της ιστορίας....
ΔιαγραφήΕδώ σε θέλω τώρα!
ΔιαγραφήΗ αυλαία θα είναι με γονική συναίνεση ή κατάλληλη για όλους;
Υπέροχοοοοοο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ.
ΔιαγραφήΑχ υπεροχο! Και συγκινητικο! Πετρο αυτη η πλευρα σου που σιγα σιγα ξεδιπλωνεις ειναι καταπληκτικη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν τον Κατακουζηνό θα καταντήσω. Θα ψάχνω να βρω εκδότη!!!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα.
γιατί όχι; και βέβαια ναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφο το σενάριο... το δικό σου... της ζωής...
Και βέβαια ναι. Μακάρι να γινόταν έτσι!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Να μην τα λέμε συνέχεια και γινόμαστε κουραστικοί: "το 'χεις"! Αλλά εγώ πεθαίνω με κείνα τα...αντρουά σου, που το μπινελίκι πάει σύννεφο και λούζεις κόσμο!!! Πως και πως θα περιμένω λοιπόν για μια (ακόμα) τέτοια ανάρτηση σου!! :)) Στο μεταξύ, αν "πρόκοψαν" συναμετάξυ τους τα παιδιά δεν θα το μάθουμε ποτέ! Καλύτερα, για να έχουμε να ελπίζουμε όποιο τέλος γουστάρουμε! Φιλάκι! χχ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι και το νόημα. Ο καθένας να φτιάχνει τη δική του συνέχεια.
ΔιαγραφήΠερί μπινελικίων θα σου πω ότι έχω ξεκινήσει μερικές δεκάδες φορές να γράφω για πολιτική και μετά από κανα 5λεπτο τα σβήνω. Σιχαίνομαι.
Και σίγουρα χαλάει ολονών μας η διάθεση. Πιο καλά δεν είναι να γελάμε και να ονειρευόμαστε;
(τελευταία με πληρώνει και το άδωνι για να το βουλώνω!)
Όμορφη ιστορία! Κι από ότι βλέπεις το γυναικείο κοινό σου ενθουσιάστηκε! Και βιβλίο ολόκληρο σου εύχομαι! Όπως λέει κι η Πέτρα, το 'χεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑααα, γι’ αυτό εξαφανίστηκαν όλοι οι άντρες!
ΔιαγραφήΑπό αύριο αλλάζω στυλ. Θα γράφω για τάβλι, ποδόσφαιρο, πολιτική και γκόμενες.
Δεν θα με κάνετε εσείς να χάσω το κοινό μου…!!!
:))))
Εγώ σε αυτά σε λατρεύω! Ωραίος κι όταν τα χώνεις κι όταν σχολιάζεις τα γελοία των γελοίων αλλά σε αυτές τις ιστορίες που αφήνεσαι και βγάζεις τον γλυκό Πέτρο.... τι να πω; σε αγαπάω!!!! Μου αρέσεις τρελά!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ενώ δεν τελειώσαμε το καφενείο,,,μας έβαλες άλλο στόρι μπροστά!
Τι όμορφα σκιαγραφείς χαρακτήρες!
Εύχομαι να φανώ αντάξια στο εγχείρημα που ανέλαβα! Έχω καιρό τη συνέχεια στο κεφάλι μου.
Όσο για την πρόταση της Κανελλάκη που τη λάτρεψα λέω να την κρατήσω ως το επόμενο πρότζεκτ στη γειτονιά!!!!
Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύεσαι!!!
Σε φιλώ !!! ♥
Ναι, ναι! Σε αγαπάω! Ελπίζω να μη ζηλέψει η Χρυσούλα σου! :))
ΔιαγραφήΗ γυναίκα μου (Χριστίνα) διάβασε το σχόλιο και αυτή τη στιγμή πετάει παντόφλες στην πόρτα. Ευτυχώς που κλειδώθηκα.
Διαγραφή☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺
αχαχαχααχαα!!!!!!!!!!!! ☺☺☺
ΔιαγραφήΡε Πέτρο... (με την καλή έννοια το "ρε"),
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θυμάμαι πόσες φορές στο έχω πει. Έχεις ένα απίστευτο ταλέντο στη διήγηση. Γράφεις, σκηνοθετείς και δημιουργείς χαρακτήρες.
Μου αρέσει πολύ η κατηγορία που έχεις πλέον καθιερώσει "Ιστορίες δίχως τέλος".
Είναι μαγεία να στήνεις ένα σκηνικό και να μας βάζεις όλους μέσα, για να το προχωρήσει ο καθένας όπως φαντάζεται...
Καλή τύχη με τις "παντόφλες" που η κάτοχός τους είναι πολύ τυχερή. Ας μου επιτραπεί αυτό το μικρό σχόλιο. Αλλά άντρες με τέτοιες δυνατότητες έκφρασης, είναι σπάνιοι...
Να'στε καλά και να χαίρεστε την οικογένειά σας!
Νομίζεις πως μπορεί να σου πάρει κάποιος τα σκήπτρα; Εγώ γράφω παραμυθάκια κι εσύ ξεδιπλώνεις πραγματικές ιστορίες με έναν απίστευτο ρεαλισμό που μας παγώνουν όλους.
ΔιαγραφήΟύτε στο μικρό σου δαχτυλάκι!
Το ταλέντο σου να παρατηρείς και να αφουγκράζεσαι είναι μοναδικό. Ψυχανεμίζεσαι ακόμα και τον αέρα που αναπνέεις. Είσαι ικανή να μυρίσεις ένα λουλούδι και να το περιγράψεις σε ένα βιβλίο.
ΥΓ1: Δε μου λες, τι γίνεται τώρα εδώ μέσα; Ανταλλαγή φιλοφρονήσεων;
Καλά περνάμε, ε;
Τελικά, μάλλον αυτό έχουμε όλοι ανάγκη.
ΥΓ2: Πέστα βρε Μαρία πως είναι τυχερή!!! Εγώ είμαι ο άτυχος που πρέπει συνέχεια να αγοράζω πόρτες και παντόφλες…
..σε τραβάει να φανταστείς τη συνέχεια, που εσύ θα φανταζόσουν...τι να πω? τα είπαν όλοι οι άλλοι.Οι χαρακτήρες σου καθημερινοί, πραγματικοί, πλασμένοι με αγάπη.Καλή συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΈχω ξαναπεί και σε παλιότερες παρόμοιες απόπειρες πως είναι πιο μαγικό να διαβάζεις κάτι που δεν κλείνει πουθενά και σε αφήνει να ονειρεύεσαι και να δίνεις τη δική σου συνέχεια.
Καλή συνέχεια και σε σένα.
Γεια σου, Πέτρο!... Εκτός των άλλων έχεις και λογοτεχνικό ταλέντο!... Πολύ καλό το διήγημά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ευχαριστώ σε έναν ποιητή είναι πολύ λίγο.
ΔιαγραφήΚαλή δύναμη Γιάννη.
Καλησπέρα Πέτρο!! Ερχομαι από της Αριστέας το τσιφλίκι!! :)) Να πω κι από δω στον χώρο σου πόσο όμορφο ήταν το κείμενο που διαβάσαμε και καλούμαστε να συνεχίσουμε!! Απολαυστικές οι περιγραφές σου και ζωντανές αλλά στο διάλογο δεν παίζεσαι... Είσαι τρομερά δυνατός!! Μπράβο σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη και ρεαλιστική κι η ιστορία που διάβασα εδώ!!
Καλή συνέχεια να έχεις σε ότι κάνεις κι εύχομαι τα καλύτερα!
Σε φιλώ. Μαριλένα
Φαντάζομαι την Αριστέα …‘τσιφλικά’ και με πιάνουν τα γέλια :)))
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά Μαριλένα.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Απ' ό,τι κατάλαβες, ακυβέρνητο ον, Πετρή, έχεις ξεσηκώσει θύελλες με τις ιστορίες σου!!! Από 'κει στης Αριστέας, εννοώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ το χαίρομαι και μπράβο σου!!!
Φυσικά εκπληκτική ήταν και η ιστορία με τον παππού και την εγγονή!!!!!!!
Δεν έχω λόγια...
Προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα!!!
Γλαύκη
Με περιέγραψες σαν στοιχειό της φύσης :)))
Διαγραφή(Μόλις πριν από λίγο διαβάζαμε με την κόρη μου για τα παθήματα του Οδυσσέα στο μανιασμένο πέλαγος και την καταστροφή της σχεδίας του από τη μανία του Ποσειδώνα. Αυτό μου θύμισες!)
Να σου πω την αλήθεια, στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνετε πλάκα. Αλλά μετά λέω, τι διάολο, όλοι/ες συνεννοημένες είναι!
(Ρε, μεταξύ μας, μήπως είστε;)
Ναι, καλέ, συνεννοημένες είμαστε, βρε ακυβέρνητο ον, χαμένο στο μανιασμένο πέλαγος...
ΔιαγραφήΧαχαχαχα!!!
Γλαύκη
Αμ τα 'λεγα εγώ!
ΔιαγραφήΤι ομορφη ιστορια! εγω μπηκα μεσα ...αλλα θα ηθελα και τη συνεχεια και θα το ηθελα απο την αρχη αρχη.....καλο βραδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
ΔιαγραφήΈχω πει παλιότερα ότι αυτές οι ιστορίες ξεπηδούν από μόνες τους σε χρόνο ανύποπτο. Ο στόχος δεν είναι να προχωρούν σε συνέχειες, αλλά να φτιάχνονται νέες.
Να'σαι καλά που πέρασες από δω.
Πέτρο ειλικρινά χαίρομαι να σε διαβάζω, οι ιστορίες σου γλυκαίνουν την ψυχή και όχι μόνο.......προκαλούν τη φαντασία μας να ταξιδέψει και ταυτόχρονα μας προκαλούν....ξεκινάμε λοιπόν να δώσουμε συνέχεια....φαντάζεσαι να περιλάβουμε όλες τις ιστορίες σου χωρίς τέλος και να τις ταξιδεύουμε .......
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως αυτό που ξεκινάει στην Αριστέα το βρίσκω συναρπαστικό, ελπίζω να μας εκπλήξει ευχάριστα όλους ......Σ΄ευχαριστώ, καλό βράδυ
Χαίρομαι που σου άρεσε.
ΔιαγραφήΕλπίζω να μη γίνουν όλες οι ιστορίες σε συνέχειες.
Αν υποθέσουμε κάτι τέτοιο, εκείνη την Αριστέα αρχίζω να την λυπάμαι.
(με την καλή έννοια, εννοείται!)
Καλό σου βράδυ.
αχαχαχαχα Έλιωσα στα γέλια Πέτρο μου!
ΔιαγραφήΜην ανησυχείς! Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει!
Εν τω μεταξύ προσπαθώ εδώ και δύο ώρες να απαντήσω στο μπλογκ μου να καθίσω να τελειώσω το δικό μου κομμάτι στην ιστορία σου και δεν με αφήνουν!
Καλώς εχόντων των πραγμάτων αύριο δημοσιεύσω ....μην το χάσεις!
Φιλιά!
Και όλο αυτό που γίνεται σου αρέσει;
ΔιαγραφήΕσύ παιδάκι μου είσαι γεννημένος Ζήκος!
Καλό μαραθώνιο…
Είμαι τρομερά τεμπέλα και λατρεύω να χαζεύω το ταβάνι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Το να βάζω πράγματα στο πρόγραμμα με κάνουν ενεργητική και δημιουργική, Όσα αφήνω για αύριο τα κάνω τον άλλο μήνα! Αντιθέτως όσα περισσότερα έχω να κάνω τόσα προλαβαίνω...μην στα πολυλογώ είμαι καρκινάκι ... αναζητήσετε εκεί τα στραβά μου!
ΔιαγραφήΥΓ: Από της Νάσιας πήγες; έχει εμένα σε ανάρτηση! ☺
Το πρώτο περί ταβανιού το αφήνω ασχολίαστο γιατί .....άστο...!
ΔιαγραφήΌταν λες 'τεμπέλα' και μάλιστα 'τρομερά' τι εννοείς; Ένα χρόνο τώρα έχω την εντύπωση πως είσαι διαρκώς στη πρίζα.
Και με γεννήτρια στην καβάντζα για τις διακοπές της ΔΕΗ!
Άσε μας κοπέλα μου που οι παντόφλες έχουν βαρεθεί να με κοιτούν ακίνητο και ξεκινάνε από μόνες τους!
Άλλη φορά η Νάσια να μη σε ξαναπάρει μαζί της στο σινεμά, εκτός αν σε δέσει και σε φιμώσει !
Άμα δε φας 4 κιλά ποπκορν δε λέει...