Αγάπη μοναδική

Το τραίνο έφτασε στο σταθμό με καθυστέρηση. Στάθηκε στο σκαλοπάτι του με τη βαλίτσα της, κοιτώντας αριστερά – δεξιά. Ίσα που πρόλαβε να διακρίνει κάποια σκιά να ξεμακραίνει και να χάνεται στη στροφή του πετρόχτιστου Σταθμού.

Κάθισε στο παγκάκι και άναψε ένα τσιγάρο που το ζήταγε από ώρα. Τράβηξε δυο γερές ρουφηξιές, το πέταξε στις ράγες και ξεκίνησε. Στρίβοντας είδε τον σταθμάρχη μέσα από το παράθυρο του γραφείου του να διαβάζει ένα βιβλίο δίπλα από τον καφέ που άχνιζε.

Είχε αρχίσει να χαράζει. Παντού παγωνιά και υγρασία. Πήρε την κατηφόρα για να βγει στον κεντρικό δρόμο του χωριού, καθώς οι στέγες έσταζαν ακόμη τη βροχή της νύχτας. Ένα σπίτι που το θυμόταν μισοτελειωμένο είχε ήδη τον κήπο με τα δέντρα του. Τα λιγούστρα στο μαντρότοιχο είχαν θεριέψει. Ακριβώς απέναντι βρισκόταν ένα άλλο διώροφο υπό κατασκευή. Το χωριό μεγάλωνε.

Στα 200 περίπου μέτρα συνάντησε το παλιό σχολείο που είχε πολλά χρόνια να λειτουργήσει. Τα ελάχιστα παιδιά τα μετέφερναν πια οι γονείς τους στο κεφαλοχώρι που συστέγαζε Δημοτικό και Γυμνάσιο.

Το χρώμα του τοίχου είχε πια φύγει και οι τσιμεντόπληθες είχαν όλες σχεδόν  αποκαλυφθεί. Ανάμεσά τους τα ίδια ξεραμένα χόρτα που είχαν γεμίσει και το προαύλιο να μη θυμίζουν σε τίποτα τη ζωντάνια και τη δύναμη που έκρυβε μέσα του από περασμένες γενιές αγνών ανθρώπων.

Στα αριστερά το καφενείο του Σωτήρη με την πελώρια γυμνή μουριά απ’ έξω. Παιχνίδια που είχε κάνει εκεί μέσα μικρή! Το καφενείο ήταν παλιότερα του παππού. Μια μέρα πήγε ο Σωτήρης και του το ζήτησε. "Να στο δώσω Σωτηράκη, κουράστηκα".

Η εκκλησία του Αϊ Σπυρίδωνα ίδια όπως πάντα. Τα φανάρια στη μικρή πλατεία της, πρόδιδαν τη μοναδική αλλαγή των τελευταίων ετών. Άφησε ένα κέρμα, πήρε δυό κεριά και πέρασε το δρόμο απέναντι για το νεκροταφείο.

Η πόρτα στρίγγλισε στο άνοιγμα. "Δεν θα ξυπνήσει κανένας…", μουρμούρισε, με μια σκέψη εύθυμη και πόνου μαζί.

Ο τάφος της γιαγιάς και της μάνας ήταν γεμάτος φύλλα. Με ένα ξύλο έσπρωξε τα περισσότερα, άναψε τα καντηλάκια, έμπηξε τα κεριά στο τούβλο, κάτι ψιθύρισε, έκανε ένα σταυρό και βγήκε ξανά στο δρόμο.

Το σπίτι του παππού ήταν το πιο απομακρυσμένο. Πάνω σ’ ένα ύψωμα, ανάμεσα στα δέντρα και με έναν δρόμο που τον θυμάται ίδιο και απαράλλαχτο από τότε που ήταν ακόμη παιδί. Περπάτησε προσεκτικά ακροπατώντας στις διάσπαρτες μεγάλες πέτρες που είχε βάλει ο προπάππος πριν πολλά πολλά χρόνια. Άνοιξε τη συρμάτινη πόρτα με το ξύλινο τελάρο και μπήκε στην αυλή.

Τα γαβγίσματα τα άκουγε από την ώρα που άνοιγε την πόρτα του νεκροταφείου. Ο Άρης, ένας θεόρατος Γερμανικός Ποιμενικός έτρεξε καταπάνω της τρελός απ’ τη χαρά του. Γαβγίζοντας ασταμάτητα έβαλε τα δύο μπροστινά του στον ώμο της, ενώ η ουρά του πήγαινε δαιμόνια πέρα δώθε.

"Κάτσε βρε Άρη, θα με λασπώσεις! Χαρά μου εσύ! Τι κάνεις κούκλε μου, τι κάνεις ο παππούς;", του είπε χαϊδεύοντάς τον στο κεφάλι.

Ο Άρης αφού την μύρισε εξονυχιστικά έφυγε τρέχοντας και γαβγίζοντας να αναγγείλει τα νέα καθώς αυτή ανέβαινε τα τέσσερα ξύλινα σκαλοπάτια και έμπαινε στο σπίτι.

Η ίδια γνώριμη αγαπημένη της εικόνα! Το αναμμένο τζάκι φώτιζε παντού. Πάνω από τον μαρμάρινο νεροχύτη κρέμονταν ταψιά και κατσαρόλες. Και ανάμεσά τους η αδυναμία της: το μπακιρένιο τηγάνι-κειμήλιο της προγιαγιάς!

Τον τοίχο στόλιζε ένα τεράστιο κάδρο με δυο άλογα που έτρεχαν στην αμμουδιά. Το κέντημα της μάνας.

Στο τραπέζι το βάζο με κλαδιά μυγδαλιάς που στερέωνε τη φωτογραφία της γιαγιάς της, ένα μισοτελειωμένο πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι με λίγο κρασί. Η γεμάτη πεντακοσάρα στο πάτωμα. Μια φωνούλα "Αχ παππούλη μου, είσαι νοικοκύρης..." βγήκε από μέσα της.

"Παππού…; Παππού…;", φώναξε περνώντας στα διπλανά δωμάτια.

"Να ’μαι κι εγώ", είπε χαμογελαστός κλείνοντας την πόρτα και αφήνοντας στο πάτωμα τα ξύλα που μόλις είχε σχίσει. Χώθηκε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και έμειναν για αρκετή ώρα να κοιτιούνται στα μάτια.

Κάθισαν σε δυο καρέκλες αντικριστά στο τζάκι. Εκείνη έριξε στη φωτιά ένα κούτσουρο κι αυτός το τακτοποίησε σπρώχνοντάς το με ένα ραβδί αγριελιάς που το ‘χε για μαγκούρα.

"Να ψήσω καφέ; Σε περίμενα να τον πιούμε μαζί!"

"Μετά παππούλη μου. Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα; Να πάρω ένα καλό πρωινό απ’ αυτά που μόνο εσύ ξέρεις να μου φτιάχνεις."

"Δύο αυγά, ζυμωτό ψωμί και φρέσκο γάλα. Έγινε!"

"Ζύμωσα χτες", τής φώναξε βγαίνοντας για το κοτέτσι.

Τελείωνε το πρωινό της όταν ο παππούς άφηνε το δίσκο με τους καφέδες στο τραπέζι. Μοσχομυριστοί και μερακλίδικοι όπως πάντα. Χρόνια καφετζής ο κυρ Γιώργης δεν του ‘βγαινε κανένας στον ελληνικό του!

"Τι κάνει ο άντρας σου, το παιδί σου; Έπρεπε να μου τους φέρεις! Ο αδελφός σου ο Αντρέας τι κάνει; Καιρό έχω να μάθω νέα του. Πάει… με ξέχασε αυτός... Τουλάχιστον είναι καλά;"

"Θα στα πω. Ο Αντρέας είναι καλά. Είναι στην Αίγυπτο με την εταιρεία του. Δουλεύει σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία και αυτό τον καιρό φτιάχνουν ένα μεγάλο έργο στην Αλεξάνδρεια. Την περασμένη βδομάδα τηλεφωνηθήκαμε και του είπα ότι θα ‘ρθω να σε βρω. ‘Να του δώσεις πολλά φιλιά από μένα’, μου είπε. Να ξέρεις ε, αυτά που σου έδωσα ήταν τα δικά μου. Τα δικά του ακόμη στα χρωστάω. Δεν τελειώσαμε εμείς…"

Γέλασαν και οι δύο.

"Παιδί μου, έχεις να ’ρθεις κάπου πέντε χρόνια. Δεν άλλαξες καθόλου. Πάντα ζωγραφιά θα μείνεις."

"Ούτε τέσσερα, παππού. Από τότε που έμεινα έγκυος. Τώρα που ξεπετάχτηκε ο Θανασάκης έτρεξα κοντά σου. Και θα 'ρχομαι πιο συχνά. Κανά νέο στο χωριό;"

"Το Σεπτέμβρη πέθανε η παπαδιά. Χτικιό η κυρά Σοφία, σα τη μάνα σου. Μου την έφαγε ο άτιμος…", μουρμούρισε.

"Κανείς δεν έφαγε τη μάνα, παππού. Εσύ που ‘σαι άνθρωπος του Θεού ξέρεις πως Αυτός ξέρει καλύτερα. Θα πάμε κόντρα στο θέλημά Του;"

"Έχασα τη Λενιώ μου … το στήριγμά μου … από καρδιά … πριν κλείσει τα σαράντα. Και τη μάνα σου, τη μοναχοκόρη μου, την πέθανε αυτός ο …."

"Τι θα κάνω εγώ με σένα, μου λες; Τι έπαθε πάλι το κινητό σου;", (του φώναξε θέλοντας να αλλάξει κουβέντα)

"Γι’ αυτό δεν στο έδωσα; Για να σε βρίσκω και να μιλάμε. Εγώ δεν το πληρώνω; Δεν πιστεύω να φοβάσαι μη με χρεώσεις; Μέρες σε έπαιρνα και το είχες κλειστό. Μέχρι που αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω στο Σωτήρη να σε ειδοποιήσει πως έρχομαι."

"Παιδάκι μου, ξεχνάω να το βάλω στη πρίζα και κλείνει μόνο του. Τις προάλλες που ήθελα να σε πάρω είχε σβήσει. Πήρα εκείνο το χαρτάκι με το νούμερο που μου έχεις αφήσει και πήγα στο Σωτήρη να μου το ξαναανοίξει. Τον ντρέπομαι όλη την ώρα".

"Παππούλη μου, ανησυχώ! Ζεις μονάχος σου και φοβάμαι. Στο έχω ξαναπεί παππού μου, μα θα στο ξαναπώ και συχώρα με. Γιατί δεν έρχεσαι να μείνεις μαζί μας; Τα ‘χουμε πει με τον Νίκο μου κι έχουμε συμφωνήσει. Σε αγαπάει πάρα πολύ, ίσως περισσότερο κι από μένα. Σε θέλει κοντά μας, ειδικά τώρα που έχουμε τον Θανασάκη μας. Θα μας κρατάς συντροφιά και θα είσαι καλό παράδειγμα για το παιδί."

"Και τα καντήλια; Ποιος θα ανάβει τα καντήλια; Δε γίνεται Λενιώ μου. Εδώ είναι η γυναίκα μου, εδώ είναι το παιδί μου. Τι δουλειά έχω εγώ να κατέβω στην Αθήνα; …

Θα μείνεις μέρες;"

"Μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Τους άντρες μου τους τακτοποίησα. Έχουν πάει στα Γιάννενα, στην αδελφή του Νίκου. Πεθύμησε ο Θανασάκης τις ξαδελφούλες του. Του χρόνου, πρώτα ο Θεός, λέμε να έρθουμε λίγες μέρες εδώ."

Πιάστηκε απ’ τη μαγκούρα, σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Το σκούπισε με το μανίκι και ατένιζε τη λίμνη.

"Θα πάμε μετά για ψάρεμα. Έχω κρατήσει εκείνο το καλάμι που σου είχα φτιάξει όταν ήσουν μικρή. Θυμάσαι; Πρώτα όμως θα πάμε στο μνήμα."

"Πήγα εγώ παππού. Καθάρισα και άναψα τα καντήλια. Πάμε αύριο πάλι."

"Δεν γίνεται παιδί μου. Κάθε μέρα τ’ ανάβω. Μέχρι να κλείσω τα μάτια μου αυτό δεν αλλάζει".

"Παππού μου, θέλω να ξέρεις κάτι. Σ’ αγαπώ πολύ πολύ…!"

"Το ξέρω κόρη μου. Το ξέρω."